به مناسبت اعتراض و افشاگری حضرت امام خمینی (ره) در 4 آبان سال

1343 علیه پذیرش ننگین کاپیتولاسیون توسط رژیم وابسته و دیکتاتور

محمدرضا پهلوی

مطابق این قانون، اگر مأمور سیاسی یک کشور در کشور دیگر حضور یابد،

از مصونیت سیاسی و قضایی برخوردار است و محل اقامتش نیز مورد

حفاظت و حراست قرار می گیرد و حتی اگر مرتکب جرمی شود،

نمی توان او را بازداشت کرد...

واژه کاپیتولاسیون درمفهوم عامه حقوقی به معنای نظام قضاوت کنسولی

کنسولی و برخی از امتیازات و تضمینات و مصونیت های قضایی است وبه

قراردادهایی اطلاق می شود که بر اساس آن اتباع یک دولت در قلمرو

دولت دیگر مشمول قوانین کشور خود می شوند و قوانین مذکور توسط

کنسول آن دولت در محل اجرا می شود. به موجب توافق نامه بین المللی

وین، اگر مأمور سیاسی یک کشور در کشور دیگر حضور یابد، از مصونیت

سیاسی و قضایی برخوردار است و محل اقامتش نیز مورد حفاظت و

حراست قرار می گیرد و حتی اگر مرتکب جرمی شود، نمی توان او را

بازداشت کرد.

پیامبراکرم (ص) در خصوص اینکه آتش عشق حسینی هرگز خاموش

نمی‌شود، می‌فرمایند: برای شهادت حسین (علیه السلام)، حرارت و

گرمایی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.

 

 

امام علی (ع) فرموده‌اند: خداوند برای ما، شیعیان و پیروانی برگزیده است

 

که ما را یاری می‌کنند، با خوشحالی ما خوشحال می‌شوند و در اندوه غم

 

 

ما، محزون می‌گردند.

 

 

امام سجاد (ع) فرمودند: هر مؤمنی که چشمانش برای کشته شدن

 

حسین بن علی (علیه السلام) و همراهانش اشک‌بار شود و اشک بر

 

صورتش جاری گردد، خداوند او را در غرفه‌های بهشتی جای می‌دهد.

 

 

امام رضا (ع) فرموده‌اند: هر گاه ماه محرم فرا می‌رسید،

 

پدرم (موسی بن جعفر علیه السلام) دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و

 

افسردگی بر او غلبه می‌یافت تا آن که 10 روز از محرم می‌گذشت،

 

روز دهم محرم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.

اين خون سيدالشهدا(ع) است كه خونهاى همه ملتهاى اسلامى

را به جوش مى‏ آورد .

محرم ماهى است كه عدالت در مقابل ظلم و حق در مقابل باطل قيام كرده،

و به ‏اثبات رسانده است كه در طول تاريخ ،

هميشه حق بر باطل پيروز شده است .

پروردگارا! این ماه محرم و ایام عزاداری 

را برای ما میدان پیشرفتی در معارف و عمل اسلامی قرار بده. 20/4/70

تأکید بر سبک زندگی حسینی ؛

ستاد ساماندهی شئون فرهنگی در مناسبت های مذهبی به مناسبت

محرم الحرام 1435 هجری قمری (1392 هجری شمسی) بیانیه ای را به

شرح ذیل صادر کرد:

بار دیگر عطر دل انگیز محرم در فضای زمان و مکان پیچید و خاطره جانبازی

و رشادت سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران باوفایش را

در یادها زنده کرد. محرم آمد و پیام عدالت خواهی و ظلم ستیزی و ولایت

محوری را در گوش جان ها طنینی دوباره افکند. سالگرد قیام اباعبدالله (ع)

این بار علاوه بر یادآوری خاطره شهادت فرزند رسول خدا (ص) با

حادثه هایی همراه گشته که دل شیعیان و مسلمانان جهان را به درد آورده

است.

آری مراسم پرشکوه محرم و عزاداری سید الشهدا امسال در حالی اقامه

می شود که امت اسلام شاهد بروز فتنه های ویرانگری در کشورهای

اسلامی است نتایج انقلاب مردم مسلمان را به تاراج می برند، در سوریه

شاهد بروز جنگ و خونریزی هستیم و هر روز از اخبار قتل عام و انفجارات

خونین در عراق و پاکستان و افغانستان باخبر می شویم.

و از طرف دیگر نیز با فعالیت های تبلیغی منفی و اختلاف انگیز دشمنان

اسلام و در رسانه ها و فضاهای مجازی روبرو هستیم، آری دنیای اسلام

امروز بیش از هر زمان دیگری تشنه بصیرت، وحدت و همدلی است لذا

شایسته است شیعیان جهان به ویژه هموطنان عزیز، با بصیرتی افزون تر

مراسم ماه محرم و صفر امسال را با شکوهی هر چه تمام تر برگزار نموده

تا ضمن ابراز انزجار از این فعالیت های موهن همواره با حفظ وحدت کلمه،

غیرت اسلامی و شیعی خود را به رخ جهانیان بکشند.

ستاد ساماندهی شئون فرهنگی در مناسبت های مذهبی با تسلیت

فرارسیدن ایام سوگواری و عزاداری حضرت سید الشهدا و یاران باوفایش،

ضمن تشویق مومنین به برگزاری هر چه باشکوهتر مراسم عزاداری در

ایام محرم و صفر توجه هموطنان عزیز و هیئات مذهبی و برگزار کنندگان

هر گونه مراسم عزاداری را به رعایت نکات زیر جلب می نماید:

1- برگزاری مراسم عزاداری هیئات مذهبی با محوریت مسجد، برنامه های

قرآنی و وعظ و خطابه با بهره مندی از مبلغین با تاکید بر موضوع سبک

زندگی حسینی، خداباوری و ایمان، آزادگی و عزت، شجاعت و حماسه،

قیام حسینی

2- توجه جدی به ادعیه و زیارات، مناجات ماثوره از ائمه طاهرین

(علیهم السلام) در برنامه های اصلی و برگزاری نماز جماعت اول وقت

و توجه ویژه به برگزاری نماز جماعت ظهر عاشورا

3-توجه مبلغین و سخنوران محافل حسینی به محوریت انقلاب اسلامی

و نقش بی بدیل رهبر معظم انقلاب اسلامی در وحدت جهان اسلام و

رهبری فرهنگی انقلاب اسلامی در مقابله با نظام سلطه

4-دقت در انتخاب پیام های مناسبت تبلیغی برای فضاسازی و تبلیغات

محیطی با محتوای تبیین پیام ها و اهداف قیام حضرت سید الشهدا

(علیه السلام) و نکات اخلاقی و حقوقی مردم در قالب فرمایشات

ائمه طاهرین (علیهم السلام) و نکات اخلاقی و حقوق مردم در قالب

فرمایشات ائمه طاهرین (علیهم السلام)، امام راحل (ره) و رهبر معظم

انقلاب اسلامی در بیلبوردها، کتیبه ها، پوسترها و فضای مجازی همراه

با جذابیت های هنری، نصب تمثال شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس

و وصایای نورانی آنان

5- عنایت ویژه به مسئله انسجام و همبستگی ملی بر مبنای اسلام ناب

محمدی (ص) با محوریت ولی فقیه و تشویق و ترغیب مردم به صبر و

بردباری در برابر مشکلات و سختی ها

6-اجرای برنامه های عزاداری با دقت در ارائه اشعار و متون پرمحتوا و

مستند توسط مداحان اهل بیت (علیهم السلام)

7 -تلاش برای ارتقای کیفی برنامه ها و تاکید بر روضه خوانی بر اساس

مقتل های معتبر

8 -برنامه ریزی و هماهنگی جهت برپایی ایستگاههای صلواتی و جذب

نذورات مردمی و هدایت آنها جهت انجام نذر فرهنگی مانند کتاب و ...

9- برگزاری اجتماعات باشکوه یک روزه هیئات مذهبی در یک یا چند نقطه

در ایام ماه های محرم و صفر با پوشش رسانه ای از مراسم و بهره گیری

از فرصت ها و ظرفیت های نهادهای فرهنگی مردمی

10-توجه جدی به هفته کتاب و کتابخوانی با تاکید بر منویات مقام معظم

رهبری و تقارن دهه دوم محرم الحرام به منظور تعمیق باورهای دینی و

حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی و بیداری اسلامی

11- انجام تمهیدات لازم برای برقراری ایمنی مساجد، حسینیه ها و سایر

اماکن مذهبی با توجه به حضور انبوه شهروندان در مراسم

12 -توجه به اطلاعیه های نیروی انتظامی جهت برپایی مطلوب و بهینه

مراسم عزاداری با رعایت حقوق مردمی

13-مغتنم شمردن حضور کودکان و نوجوانان در برنامه های اصلی مساجد،

هیئات مذهبی و لزوم توجه ویژه به این عزیزان توسط متولیان امر

14- لزوم تعامل و همکاری دستگاههای اجرایی، جهت در اختیار گذاشتن

مکان به هیئات مذهبی به ویژه هیئات شاخص و بزرگ

آتش عقده از مومنین قبل از آشکار شدن

هویت عامل اسید پاشی در اصفهان

با انتشار گزارش های دروغین و جهت دارBBC برخی ازرسانه های

داخلی، به تیترسازی و گزارش پردازی پرداختند و در حالی که

کمترین اطلاعی از هویت و نیت عامل یا عاملان این حوادث منتشر

نشده بود، آتش کینه ها و عقده های خود را به روی مومنین

گشودند.

سرویس جامعه جهان نیوز: اصل ماجرای اسید پاشی از آنجا آغاز شد که

اعلام شد در اصفهان، به چهره زن جوانی اسید پاشیده شده و اندکی بعد

هم اعلام شد این حادثه تکرار شده و این تکرار ادامه یافت! تا آنجا که طی

چند روز، ۴ حادثه اسیدپاشی در شهر آرام و مذهبی اصفهان رقم خورد و

زمینه ای شد برای اما و اگرهای فراوان. از یک سو مردم و خانواده هایی 

که این اخبار را می شنیدند، نگران سلامت خود و فرزندانشان بودند و از 

دیگرسو دائما بر التهاب و تب و تاب ماجرا افزوده و بازار شایعات داغ و 

داغتر می شد. حتی در همان یکی دو روز اول، اخبار دیگری حاکی از

اسید پاشی زنجیره ای در تهران و دیگر شهرستان ها شایع شد!

اما واقعا ماجرای اسیدپاشی چه بود و چرا در کوتاه زمانی با این حجم

وسیع و با این شایعات گسترده در جامعه منتشر شد و آرامش روانی

جامعه را مختل کرد؟! در این هیاهو اصل موضوع، یعنی آسیب دیدن چند

انسان بی گناه، عملا به بوته فراموشی سپرده و موضوع تازه ای پیش

کشیده شد. موضوعی که آشکارا حکایت از یک سناریو داشت! سناریوی

پیوند عاملان حادثه اسیدپاشی با حامیان حجاب و عفاف در جامعه! این

سناریو آنقدر برای بانیان آن مهم و ارزشمند بود که نه تنها سلامت

قربانیان حادثه را فراموش کردند، بلکه حاضر شدند آبروی آن ها را هم 

به بدترین شکل ممکن مخدوش کنند و آن ها را انسان هایی لاابالی و

بی قید نسبت به حجاب و مقدسات نشان دهند!

نقش کلیدی رسانه های خارجی

اولین بار این BBC بود که ۲ کلیدواژه اسیدپاشی و حجاب را در کنار یکدیکر

قرار داد و کوشید این موضوع را به هزار دروغ و نیرنگ در ذهن مخاطب جا

بیندازد که اسیدپاشی کار کسانی است که قرار بود برای حجاب و عفاف،

امر به معروف و نهی از منکر انجام دهند!آن ها به مصاحبه و سخنان قبلی

مسؤولان انصارحزب الله تهران استناد می کردند که گفته بودندقصد داریم

در «تهران» گشت موتورسوار به راه بیندازیم. گشت هایی که حسب گفته

مسؤولانشان، صرفا به بحث تذکر لسانی می پرداختند نه بیشتر. با آن که

همان تذکر لسانی و حرکت گشت های موتورسوار هم هرگز رخ نداد و

مسؤولان انصار صراحتا اعلام کردند از این کار منصرف شده اند. BBC

ترجیح داد چشمش را به این حقیقت آشکار و اعلام شده ببندد و با دروغ

پردازی و داستان سرایی، سناریوی خود را به پیش ببرد. سناریویی که

حتی یک گزاره برای اثبات صحت و درستی آن وجود نداشت، همزمان با

BBC دیگر رسانه های آن سوی مرزها هم موج رسانه ای را دامن زدند و

به سهم خود کوشیدند ایران را ناامن و آشوب زده ترسیم کنند! آن ها که

فراموش کرده بودند چند روز قبل، خبرنگار گاردین در ایران از امنیت عجیب

و آرامش دلنشین کشورمان گزارش داده بود، آن هم در بین کشورهای

همسایه که هر یک به نوعی دستخوش ناامنی و بلوا و آشوب هستند.

عملکرد برخی رسانه های داخلی 

با انتشار گزارش های دروغین و جهت دار BBC، برخی از رسانه های

داخلی، به تیترسازی و گزارش پردازی پرداختند و در حالی که کمترین

اطلاعی از هویت و نیت عامل یا عاملان این حوادث منتشر نشده بود،

آتش کینه ها و عقده های خود را به روی قشر مومن و مسلمان جامعه

گشودند و بی هیچ دلیل و مدرکی، آن ها را متهم کردند که با این رفتارها

قصد دارند به افراد بدحجاب هشدار بدهند! اما این تنها کارکرد آن ها نبود.

آن ها، که هیچگاه مردم و آرامش آن ها برایشان مهم نبوده است،

در تیترهای خود فضای جامعه را چنان ترسیم کردند که گویی سر هر

گذری یک نفر با گالنی اسید ایستاده و منتظر اولین نفر است تا محتوای

آن را تماما به سر و روی او بپاشد! حتی از لزوم آموزش تلویزیونی

راه های برخورد با اسیدپاشی و آسیب دیدگان این حوادث سخن گفتند!

برای نمونه و شاهدی بر آنچه ذکر شد، چند تیتر از انبوه تیترها و مطالب

جهت دار و مغرضانه این رسانه ها در چند روز گذشته ارائه می شود تا

راحت تر بتوان قضاوت کرد که اطلاع رسانی هدف آن هاست یا تخریب

چهره مؤمنین و تشویش اذهان عمومی مردم!

- انزجار عمومی از اسیدپاشی در اصفهان

- مسؤولان دولت، نمایندگان. . . بر پیگیری ماجرای تکان دهنده اسیدپاشی

زنجیره ای اصفهان و معرفی عاملان آن تأکید کردند

- هوای اصفهان اسیدی است، تمام شیشه ها بالا

- اصفهان زیبا، امنیت شهر، زیر سایه اسید و شایعه

- احتمال اسیدپاشی به زنان بدحجاب وجود دارد(!)

- اسیدپاشی چقدر می تواند روی اقتصاد این شهر اثر بگذارد؟

- توصیه هایی برای مواجهه احتمالی با اسیدپاشی(!)

- اسیدپاش ها به بهشت نمی روند

- اسیدپاشی مشکوک!

- دست های پنهان در اسیدپاشی اصفهان

- اسیدپاشی مشکوک در اصفهان

- توهین به قربانیان مظلوم، با حجاب و با اخلاق

این رسانه ها برای تکمیل سناریوی خود و نسبت دادن این رفتار غیر

انسانی به قشر مومن جامعه چاره ای نداشتند جز این که آسیب دیدگان

را بی حجاب! معرفی کنند! اما واقعا چنین بود!؟

آغاز سال هجري قمري

گاه‌شماری هجری قمری، گاه‌شماری براساس چرخش ماه است که توسط

مسلمانان و نیز در بسیاری از کشورهای اسلامی به عنوان سالنمای

مذهبی یا در مواردی سالنمای مدنی استفاده می‌شود. از این سالنمای در

بسیاری از آیین‌های اسلامی، از قبیل روزه، حج، تعیین ماه‌های حرام، و

عزاداری استفاده می‌شود. در زمان خلافت عمر بن خطاب خليفه دوم

مسلمين به توصیه علی بن ابی‌طالب هجرت پيامبر اسلام از مكه به مدينه

مبدأ اين تقويم قرار گرفت و مدون شد. قبل از جهانی شدن گاه شماری

میلادی در بسیاری از کشورهای اسلامی و رسمی شدن گاه شماری

هجری خورشیدی در ایران و افغانستان، سالنمای هجری قمری سالنمای

اصلی سرزمین‌های اسلامی بود و وقایع تاریخی در اکثر قریب به اتفاق

موارد با این گاه شماری ثبت می‌شد. مبدأ گاه شماری هجری قمری مانند

گاه شماری هجری خورشیدی، سال هجرت پیامبر اسلام، محمد، سال ۶۲۲

میلادی از مکه به مدینه می باشد. آغاز هجرت پیامبر اسلام از مکه روز

دوشنبه (۱ ربیع‌الاول/ ۲۴ شهریور سال ۱ هجری) برابر با ۱۳ سپتامبر ۶۲۲

میلادی قدیم (ژولیانی) و ۱۶ سپتامبر ۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) و ورود

پیامبر به مدینه روز ۸ ربیع‌الاول همان سال می‌باشد. سرآغاز گاهشماری

هجری قمری روز جمعه «۱ محرم سال ۱ هجری قمری» (۲۷ تیر سال ۱

هجری شمسی) برابر با ۱۶ ژوئیه ۶۲۲ میلادی قدیم (ژولیانی) و ۱۹ ژوئیه

۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) است.

مادرجگر خوار دیروز!

وهابی هامعتقدند که مادر امت اسلامی،هند جگر خوار است

فرزندجگرخوار امروز!

سال گذشته یکی از تروریست‌های تکفیری به نام «ابو صقار»

جلوی دوربین‌ها، ضمن شکافتن سینه جنازه یکی از سربازان سوریه،

قلب او را بیرون آورده و به دندان کشید. 

 بعد از این رفتار مشمئزکننده بود که در فضای اینترنت و اخبار کشورمان،

از او که به نام «ابوصقار» شناخته می‌شود،

تحت عنوان «فرزند و جانشین هند جگرخوار» نام برده شد.

مرگ هند جگر خوار

در سال 13 ﻫ در روز مرگ ابوقحافه ، هند جگر خوار همسر ابوسفیان و

مادر معاویه بدرکات جحیم شتافت . (1)

هند به ظاهر همسر ابوسفیان و مادر معاویه و عتبه و یزید بود (2) اما از

صاحبان پرچم بود که مردها به او مراجعه می کردند ، و میل زیادی به

غلامان سیاه داشت ، ولی هرگاه بچه سیاهی می زایید او را می کشت .

معاویه را به چهار کس نسبت می دهند : مسافربن ابی عمرو ، عمارة بن

ولید بن مغیرة ، عباس و صباح که این ملعون مغنی عمارة بن ولید و جوانی

خوش سیما بود و کارگری ابوسفیان می نمود . هند با او الفتی خاص

داشت،و لذا علمای انساب عتبة بن ابی سفیان را هم از صباح می دانند.(3)

هنگامی که هند به معاویه بارور شد مایل نبود او را در خانه بزاید.لذا کنار

کوه اجیاد آمد و آنجا وضع حمل کرد و به این دلیل است که حسان

می گوید:

لمن الصبی بجانب البطحاء فی التراب ملقی غیر ذی مهد

(4)

فرزندی که در کنار بیابان مکه بدون گهواره روی زمین رها شده از آن

کیست ؟!!

سوابق سوء خاندان معاویه با اسلام

از این زن و شوهر و فرزندش معاویه و نوه اش یزید ، اذیتها و جسارتها به

پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - و امیر المؤمنین و امام حسن و

امام حسین(علیهم السلام) رسیده که در کتب تاریخ و روایات به تفصیل

ذکر شده است .

از آن جمله در مسیر حرکت کفار قریش به طرف احد برای جنگ با پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم)، با قصد داشت قبر مادر آن حضرت جناب

آمنه بنت وهب - سلام الله علیها – را نبش کند و جسارت کند ، چه اینکه

پدر و مادر عموی هند در بدر کشته شده بودند . ولی کفار قریش مانع

شدند و گفتند : « این رسم می شود و مردگان ما را هم این چنین

می کنند » . هند گفت : باید محمد یا علی یا حمزه را بکشم !

این بود که وحشی را بر این کار گماشت و وعده هایی به او داد .

وحشی گفت : « قادر به کشتن پیامبر و علی نیستم ولی برای حمزه

کمین می کنم » ، با این مقدمه بود که آن بزرگوار را حسب دستور هند

ملعونه به شهادت رساند .

به دستور هند وحشی سینۀ مبارک حضرت حمزه(علیه السلام)را شکافت

و جگر آن بزرگوار را خارج کرد و مانند سگ به دندان گرفت ، ولی جگر مانند

سنگ نقره ای رنگ شد و دندانش کارگر نشد ، و آن را روی زمین انداخت

و از آن روز ملقب به « آکلة الاکباد » شد . بعد خودش با خنجر گوش ، بینی

و ..... حضرت حمزه را برید و به گردن آویخت . با این جنایت ، دل مبارک

پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را آزرد و آن حضرت و امیر المؤمنین

(علیه السلام) و فاطمه زهرا - علیه السلام – و صفیه عمه پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم) و خواهر حمزه و دیگران گریستند . با این

همه جنایت ، پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم – اسلام هند و

همسرش را – که با اکراه مسلمان شده بودند – پذیرفت .

ابن ابی الحدید می گوید : هند با عده ای از زنهای قریش خدمت پیامبر

- صلی الله علیه و آله و سلم - آمدند در حالی که نقاب زده بود و خود

را پوشانده بود به خاطر کارهایی که بر ضد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)

انجام داده بود ، مخصوصاً شهادت جناب حمزه - علیه السلام – و

می ترسید که آن حضرت او را مؤاخذه فرماید .

حضرت عهد و پیمان از آنها گرفت که به خداوند متعال شرک نورزند و

مطالبی دیگر را نیز شرط فرمود مو آنها قبول کردند . هند کلامی گفت که

معلوم شد همسر ابوسفیان است . حضرت فرمودند : آیا تو هندی ؟ گفت :

به و به ظاهر شهادتین را بر زبانش جاری نمود و تقاضای بخشش نمود .

پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - فرمودند : دیگر نباید زنا کنی .

هند گفت : مگر زن حره زنا می کند ؟! پیامبر فرمودند : و نباید بچه ها را

بکشی ! هند گفت : به جان خودم سوگند من بچه ها را بزرگ کردم و شما

آنها را در بدر کشتید .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. تتمة المنتهی : ص 43 . بحار الانوار : ج 18 ص 17

2. تتمة المنتهی : ص 50 . بحار الانوار : ج 20 ص 549 . حمزه سید الشهداء(علیه السلام)

ص 26-28 منتخب التواریخ : ص 51

3. تتمة المنتهی : ص 46-47

4. تتمة المنتهی : ص 47

 

بنی‌امیه چه کسانی بودند؟

 

بنی‌امیه خاندانی هستند که در دوران حکومت خود، لطمات بسیاری بر

 

 

اسلام و مسلمین وارد ساختند و از هیچگونه ظلم و ستمی بر اهل‌بیت 

 

(علیهم السلام) و شیعیان آنها دریغ نورزیدند.

 

در تفاسیر شیعه و سنی ذیل آیه شریفه: « وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ

 

 

إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآَنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا

 

 

طُغْيَانًا كَبِيرًا» (سوره مبارکه الاسراء 60)

 

آمده است:‌ پیامبر‌(ص) در خواب دیدند که بنی‌امیه بر منبر

 

 

ایشان همچون بوزینه‌ها جست و خیز می‌کنند پیامبر‌(ص) از آن امر محزون

 

 

گشتند و فرمودند: این بهره ایشان از دنیاست، به سبب اسلامی که به

 

 

ظاهر اختیار کردند و در آخرت نصیبی جز آتش دوزخ نخواهند داشت.

 

 

نقل شده است که پس از این واقعه دیگر کسی لبخند بر صورت پیامبر ندید

 

تا ایشان از دنیا رفتند.(  بحارالانوار، ج 31 ص514)

---

 

قال رسول (صلی الله علیه وآله وسلم):

 

 ان اول من یبدل سنتی رجل من بنی‌امیه

 

پیامبر‌(ص): اول کسی که سنت مرا تغییرمی دهد مردی از بنی امیه است

 

---

دودمان ابوسفیان مشرک بودند و درگیری و مبارزه آنها با اساس اسلام؛

 

عامل لعن آنها در این زیارت است. پیامبر‌(ص) در مورد این شجره ملعونه

 

فرموده بودند:«الخِلافَةُ مُحَرَّمَةُ عَلی آلِ اَبی سُفیان»

 

خلافت بر آل ابی سفیان حرام است.

 

بحارالانوار، ج 44 (ص) 326؛ عوالم العلوم، ج 17 (ص) 175.

 

---

 

پس از اینکه عثمان به عنوان خلیفه سوم مسلمین انتخاب گردید،ابوسفیان

 

 در جمع خاندان بنی‌امیه چنین گفت: من در این مدت در آرزوی چنین روزی

 

 بودم. حال که قدرت به دست خاندان امیه افتاده است،سعی کنید که از 

 

 آن به خوبی محافظت کنید و آن را بین خودتان موروثی نمایید.

 

این سلطنت است نه چیز دیگر، من به بهشت و جهنمی باور ندارم.

 

 استیعاب،ج2ص690.

 

 

شرک و نفاق و دشمنی ظاهری و مخفیانه این خاندان به حدی بود که به

 

راستی مصداق بارز شجره ملعونه در قرآن کریم قرار گرفتند و شایسته

 

 

لعن ابدی بودند.

 

علل انقراض حكومت بني‌اميه:

به نظر مي‌رسد نارضايتي مردم از حكومت اموي، قيام‌هاي مردمي،

نزاع‌هاي قبيله‌اي، درگيري‌هاي داخلي و در نتيجه ضعف داخلي، از عوامل

اصلي سقوط بني‌اميه مي‌باشند.[4]

محمد سهيل طقوش در علل سقوط امويان به عوامل ذيل به طور مفصل

اشاره دارد:

1- درگيري خاندان اموي؛

2- ولايت‌عهدي دو نفره؛

3- درگيري‌هاي قبايلي؛

4- عرب گرايي امويان؛

5- اختلافات مذهبي.[5]

تحليلي از حكومت امويان:

آیت الله مهدوی کنی را از زبان خودشان بشناسید 

آیت الله مهدوی کنی: خانواده ها باید برای تربیت فرزندان بدانند این است

که پدر و مادر خودشان اهل عبادت باشند، نمی شود که آنها اهل عبادت

نباشند ولی بخواهند بچه شان اهل عبادت باشد.

شهریور 1358/قم/

((آیت الله مهدوی کنی و روسای کمیته های تهران دردیدار با امام خمینی(ره)

 در تصویر شهید محلاتی و امامی کاشانی نیز دیده می‌شود.))

به گزارش فرهنگ نیوز، آیت الله مهدوی کنی رييس مجلس خبرگان رهبری

و یکی از اساتید بزرگ اخلاق و عرفان تهران صبح امروز (سه‌شنبه ۲۹

مهرماه) به ملکوت اعلی پیوست. 

 آیت‌الله مهدوی‌کنی ۱۴ خرداد امسال پس از بازگشت از مراسم سالگرد

ارتحال حضرت امام(ره) در منزل دچار عارضه قلبی شده و به بیمارستان

منتقل شده بودند که پس از گذشت چندماه بستری ایشان در بیمارستان،

امروز دعوت حق را لبیک گفتند.

ایشان در محضر استادان مبارزی همچون حضرات آيات مشكيني،

حاج شيخ عبدالجواد سده اي (جبل عاملي)، شهيد صدوقي، سلطاني،

مجاهدي، رفيعي قزويني، شعراني، علامه طباطبايي، آيه الله العظمي

بروجردي، امام خميني، آيه الله العظمي گلپايگاني و ... رضوان الله تعالي

عليهم دروس عالي فقه، اصول فقه، تفسير، حكمت، كلام و دروس خارج

فقه و اصول را تلمذ كردند.

مبارزات معظم له عليه حكومت طاغوت، باعث دستگيري‌هاي متعدد،‌

تبعيد،‌ شكنجه و زنداني‌شدن ايشان گرديد. ايشان آخرين عالمي است

كه در روزهاي نزديك پيروزي انقلاب اسلامي براي چندمين بار دستگير

و در آستانه پيروزي انقلاب شكوهمند اسلامي آزاد شدند.

آيت الله مهدوي كني، پس از پيروزي انقلاب، از طرف حضرت امام خميني

قدس سره الشريف عهده‌دار مسؤوليت‌هاي متعددي در تاسيس نظام

نوپاي اسلامي شدند.

«زمانی که در قم تحصیل می‌کردم، خیلی تنگدست بودم تا جایی

که یک قِران و دو قِران جمع می‌کردم تا اینکه مثلاً سه تومان

می‌شد. آن را برداشته، از قم تا تهران پیاده می رفتم و با آن کتاب

خریده، به قم برمی گشتم.»

شأن نزول سوره هل اتي

«وَ یُطعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مُسکیناً وَ یَتیماً وَ اَسیراً اِنَّما نُطعِمُکُم

لِوَجهِ اللهِ لا نُریدُ مِنکُم جَزاءً وَ لا شُکُورًا» و طعام را در حالی که خود

دوستش دارند به مسکین، یتیم و اسیر می خورانند جز این نیست که

شما را برای خدا اطعام می کنیم و از شما نه پاداشی می خواهیم نه

سپاسی.»

انفاق، ایثار، سخاوت و جود علی(ع) زبان زد خاص و عام و حتی دشمنان

آن حضرت است. آیات قرآن کریم هم چون آیة ولایت و نیز سورة مبارکة

"هل اتی" گواه انفاق، ایثار، سخاوت و جود علی(ع) و خانواده بزرگوارش

است. و گوهر انفاق و ایثار آنان عشق آنان به خدای متعال است .

امام حسن و حسین علیهما السلام در کودکی بیمار شدند. رسول خدا

(صلی الله علیه و آله) همراه دو نفر از اصحاب از آنها عیادت کرد. یکی از

اصحاب به علی علیه السلام عرض کرد: « چه خوب بود برای شفای دو

فرزندت نذری برای خدا می کردی.» 

حضرت علی علیه السلام فرمود: « نذر می‌کنم اگر خوب شدند سه روز

را روزه بگیرم.» 

فاطمه نیز چنین گفت. 

امام حسن و حسین علیهما السلام هم گفتند: « ما نیز سه روز روزه

می گیریم.» 

فضه، کنیز آنان، نیز همین نذر را کرد. 

چندی نگذشت که حسن و حسین علیهما السلام شفا یافتند. 

همه به نذر خود وفا کردند و روزه گرفتند، اما برای افطار چیزی در خانه

نبود. 

علی علیه السلام نزد یکی از همسایگان یهودی اش که پشم‌باف بود و

شمعون نام داشت رفت و گفت: « آیا حاضری دختر محمد مقداری پشم

برای تو بریسد و تو در برابرش کمی جو بدهی؟» 

شمعون گفت: « بله.» و به او کمی پشم داد. 

فاطمه علیهاسلام یک‌سوم آن پشم را ریسید و یک صاع جو از شمعون

گرفت. آن را آرد کرد و با آن پنج قرص نان پخت؛ برای هر نفر یک قرص نان. 

علی علیه السلام نماز مغرب را با پیامبر خدا گزارد و به منزل آمد. سفره را

گستردند و هر پنج نفر سر سفره نشستند. هنگامی که امیرالمومنین(ع)

اولین تکه را کند، ناگاه مسکینی در خانه را زد و گفت: « السلام علیکم یا

اهل بیت محمد. من مسلمان مسکینی هستم. از آنچه می‌خورید به من

بخورانید. خداوند از نعمت‌های بهشت به شما بدهد!» 

همه اهل خانه هر پنج قرص نان را به مسکین دادند، شب را گرسنه

خوابیدند و چیزی جز آب نخوردند. 

فردای آن روز را نیز روزه گرفتند. فاطمه سلام الله علیها یک سوم دیگر از

پشم را ریسید و یک صاع دیگر از جو را آرد کرد و پنج قرص نان پخت. 

بعد از نماز مغرب، همین که سر سفره نشستند، یتیمی به در خانه آمد و

گفت: « السلام علیکم اهل بیت محمد. من یتیمی مسلمان هستم. از آنچه

می‌خورید به من نیز بدهید. خداوند شما را از نعمت های بهشتی اطعام

کند.» 

همه اهل خانه، آن شب را نیز گرسنه سپری کردند و چیزی جز آب نخوردند. 

فردا نیز همین اتفاق تکرار شد و این بار اسیری از مشرکین به در خانه آمد

و گفت:« السلام علیکم یا اهل بیت محمد ما را اسیر می کنید و به بند

می کشید، اما به ما غذا نمی‌دهید؟» 

آن شب نیز همه نان‌های خود را به اسیر دادند و با آب افطار کردند و

گرسنه خوابیدند. 

فردای آن روز علی، حسن و حسین را نزد رسول خدا برد. آنها از فرط

گرسنگی مانند جوجه به خود می لرزیدند. پیامبر با دیدن آنان فرمود:

« ای اباالحسن، حالت شما مرا سخت ناراحت می کند. نزد دخترم

فاطمه برویم.» 

نزد فاطمه رفتند و دیدند او در محراب خود، از گرسنگی دچار ضعف

شدیدی شده و چشمانش گود افتاده است. 

پیامبر او را به سینه چسباند و گفت: « به خدا پناه می‌برم. شما سه

روز است که گرسنه‌اید!» 

جبرئیل نازل شد و گفت: « ای محمد، آنچه را خداوند برای تو در باره

اهل بیت مهیا ساخته است، بگیر.» 

پیامبر فرمود:« چیست؟ » 

جبرئیل آیات آغازین سوره‌ی « هل اتی » را قرائت کرد تا رسید به آیه

« انّ هذا کان لکم جزاء و کان سعیکم مشکورا.» 

در روایتی دیگر از امام باقر علیه السلام آمده است که جبرئیل در روز

چهارم با ظرفی پر از گوشت فرود آمد. اهل بیت از آن خوردند تا سیر

شدند ، ولی چیزی از غذا کاسته نشد. حسین علیه السلام با مقداری

از آن غذا از خانه خارج شد. زنی یهودی به او گفت: « شما که همیشه

در گرسنگی به سر می برید این غذا از کجاست؟ مقداری از آن به من

بده.» 

حسین علیه السلام دست خود را دراز کرد که غذا را به او بدهد اما

جبرئیل فرود آمد و غذا را از دست حسین گرفت و به سوی آسمان برد.

 
پیامبر خدا فرمود: « اگر حسین نخواسته بود از این غذا به آن زن بدهد،

این ظرف غذا تا روز قیامت نزد اهل بیتم باقی بود؛ از آن می‌خوردند و

هیچ‌گاه چیزی از آن کم نمی شد.» 

روز مباهله چه روزی است؟

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در روز 24 ذی  الحجه سال دهم هجری طی 

نامه ای ساکنان مسیحی نجران را به آیین اسلام دعوت کرد و مردم نجران

که حاضر به پذیرفتن اسلام نبودند نمایندگان خود را به مدینه فرستادند و

پیامبر آنان را به امر خدا به مباهله دعوت کرد . ...

مباهله در اصل از «بَهل» به معنی رها کردن و برداشتن قید و بند از

چیزی است. اما مباهله به معنای لعنت کردن یکدیگر و نفرین کردن است.

کیفیت مباهله به این گونه است که افرادی که درباره مسئله مذهبی

مهمی گفتگو دارند در یک جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرّع کنند و از

او بخواهند که دروغ گو را رسوا سازد و مجازات کند.

شرح مختصر واقعه مباهله

مباهله پیامبر با (صلی الله علیه و آله و سلم) مسیحیان نجران، در روز

بیست وچهارم ذی الحجّه سال دهم هجری اتفاق افتاد.

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)طی نامه ای ساکنان مسیحی نجران

را به آیین اسلام دعوت کرد. مردم نجران که حاضر به پذیرفتن اسلام نبودند

 نمایندگان خود را به مدینه فرستادند و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)آنان

را به امر خدا به مباهله دعوت کرد.

وقتی هیئت نمایندگان نجران، وارستگی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را

مشاهده کردند، از مباهله خودداری کردند. ایشان خواستند تا

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) اجازه دهد تحت حکومت اسلامی در آیین

خود باقی بمانند.

موقعیت جغرافیایی

بخش با صفای نجران، با هفتاد دهکده تابع خود، در نقطه مرزی حجاز

و یمن قرار گرفته است. در آغاز طلوع اسلام این نقطه، تنها نقطه

مسیحی نشین حجاز بود که مردم آن به عللی از بت پرستی دست

کشیده و به آیین مسیح (علیه السلام)گرویده بودند.

دعوت به اسلام

پیامبر اکرم، حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلمبرای گزاردن

رسالت خویش و ابلاغ پیام الهی، به بسیاری از ممالک و کشورها نامه

نوشت یا نماینده فرستاد تا ندای حق پرستی و یکتاپرستی را به گوش

جهانیان برساند. هم چنین نامه ای به اسقف نجران، «ابوحارثه»، نوشت

و طی آن نامه ساکنان نجران را به آیین اسلام دعوت فرمود.

نامه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلمبه اسقف نجران

مشروح نامه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلمبه اسقف نجران چنین بود:

«به نام خدای ابراهیم و اسحاق و یعقوب ((علیهم السلام)). [این نامه ایست]

از محمد ((صلی الله علیه و آله وسلم))، پیامبر خدا، به اسقف نجران. خدای ابراهیم

و اسحاق و یعقوب ((علیهم السلام)) را ستایش می کنم و شما را از پرستش

بندگان به پرستش خدا فرا می خوانم. شما را دعوت می کنم که از ولایت

بندگان خدا خارج شوید و در ولایت خداوند درآیید و اگر دعوت مرا نپذیرفتید

باید به حکومت اسلامی مالیات (جزیه) بپردازید تا در برابر این مبلغ، از جان

و مال شما دفاع کند] و در غیر این صورت به شما اعلام خطر می شود».

عکس العمل نجرانی ها

نمایندگان پیامبر صلی الله علیه و آله و که حامل نامه دعوت به اسلام از

جانب پیامبرصلی الله علیه و آله و سلمبودند، وارد نجران شدند و نامه را به

اسقف نجران دادند. او نیز شورایی تشکیل داد و با آنان به مشورت پرداخت.

یکی از آنان که به عقل و درایت مشهور بود گفت: «ما بارها ازپیشوایان

خود شنیده ایم که روزی منصب نبوت ازنسل اسحاق (علیه السلام)به

فرزندان اسماعیلعلیه السلام انتقال خواهد یافت و هیچ بعید نیست که

محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) که از اولاد اسماعیلعلیه السلام 

است ـ همان پیامبر موعود باشد». بنابراین شورا نظر داد که گروهی

به عنوان هیئت نمایندگان نجران به مدینه بروند تا از نزدیک با

محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)تماس گرفته، دلایل نبوت او را بررسی

کنند.

گفتگوی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلمبا هیئت نجرانی

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلمدر مذاکره ای که با هیئت نجرانی در

مدینه به انجام رسانید آنان را به پرستش خدای واحد دعوت کرد. امّا آنان

بر ادعای خود اصرار داشتند و دلیل الوهیت مسیح را، تولد عیسی

(علیه السلام)بدون واسطه پدر می دانستند.

در این هنگام فرشته وحی نازل شد و این سخن خدا را بر قلب

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) جاری ساخت: «به درستی که مَثَل عیسی 

نزدخداوند مانند آدم است که خدا او را از خاک آفرید». در این آیه، خداوند، 

با بیان شباهت تولد حضرت عیسی علیه السلام و حضرت آدم (علیه السلام)

 یاد آوری می کند که آدم((علیه السلام))  را با قدرت بی پایان خود، بدون 

این که دارای پدر و مادری باشد، از خاک آفرید و اگر نداشتن پدر گواه این 

باشد که مسیح(علیه السلام) فرزند خداست، پس حضرت آدم(علیه السلام)  

برای این منصب شایسته تر است؛ زیرا او نه پدر داشت و نه مادر.

اما با وجود گفتن این دلیل، آنان قانع نشدند و خداوند به پیامبر خود،

دستور مباهله داد تا حقیقت آشکار و دروغ گو رسوا شود.

مباهله، آخرین حربه

خداوند پیش از نازل کردن آیه مباهله، در آیاتی چند به چگونگی تولد

عیسی (علیه السلام) می پردازد و مسیحیان را با منطق عقل و استدلال

روبرو می کند و از آنان می خواهد که عاقلانه به موضوع بنگرند.

بنابراین پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، در ابتدا سعی کرد با دلایل

روشن و قاطع آنان را آگاه کند، اما چون استدلال موجب تنبّه آنان نشد

و با لجاجت و ستیز آنان مواجه گشت، به امر الهی به مباهله پرداخت.

خداوند در آیه 61 سوره آل عمران می فرماید: «هرگاه بعد از دانشی که به

تو رسیده، کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو بیایید

فرزندانمان و فرزندانتان و زنانمان و زنانتان، و ما خویشان نزدیک و شما

خویشان نزدیک خود را فرا خوانیم؛ سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر

دروغ گویان قرار دهیم».

دیدگاه بزرگان نجران درباره مباهله

در روایات اسلامی آمده است که چون موضوع مباهله مطرح شد،

نمایندگان مسیحی نجران از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مهلت خواستند

تا در این کار بیندیشند و با بزرگان خود به شور بپردازند.

نتیجه مشاوره آنان که از ملاحظه ای روان شناسانه سرچشمه می گرفت

این بود که به افراد خود دستور دادند اگر مشاهده کردید

محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)با سر و صدا و جمعیت و جار و جنجال به

مباهله آمد با او مباهله کنید و نترسید؛ زیرا در آن صورت حقیقتی در کار

او نیست که متوسل به جاروجنجال شده است و اگر با نفرات بسیار

محدودی از نزدیکان و فرزندان خردسالش به میعادگاه آمد، بدانید که او

پیامبر خداست و از مباهله با او بپرهیزید که خطرناک است.

در میعادگاه چه گذشت؟

طبق توافق قبلی، پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و نمایندگان نجران برای

مباهله به محل قرار رفتند. ناگاه نمایندگان نجران دیدند که پیامبر 

(صلی الله علیه و آله) و سلمفرزندش حسین (علیه السلام)را در آغوش دارد،

دست حسن (علیه السلام) را در دست گرفته و علی و زهرا (علیهما السلام) 

همراه اویند و به آنها سفارش می کند هرگاه من دعا کردم شما آمین بگویید

 مسیحیان، هنگامی که این صحنه را مشاهد کردند، سخت به وحشت

افتادند و از این که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، عزیزترین و نزدیک ترین

کسانِ خود را به میدان مباهله آورده بود، دریافتند که او نسبت به ادعای

خود ایمان راسخ دارد؛ زیرا در غیر این صورت، عزیزان خود را در معرض

خطر آسمانی و الهی قرار نمی داد.

بنابراین از اقدام به مباهله خودداری کردند و حاضر به مصالحه شدند.

سخنان ابوحارثه درباره مصالحه

هنگامی که هیئت نجرانی پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)را در اجرای مباهله

مصمّم دیدند، سخت به وحشت افتادند. ابوحارثه که بزرگ ترین و داناترین

آنان و اسقف اعظم نجران بود گفت: «اگر محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) 

بر حق نمی بود چنین بر مباهله جرئت نمی کرد.

اگر با ما مباهله کند، پیش از آن که سال بر ما بگذرد یک نصرانی بر روی

زمین باقی نخواهد ماند». و به روایت دیگر گفت: «من چهره هایی را

می بینم که اگر از خدا درخواست کنند که کوه ها را از جای خود بکند،

هر آینه خواهد کَند. پس مباهله نکنید که در آن صورت هلاک می شوید

و یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند».

سرانجام مباهله

ابوحارثه، بزرگ گروه، به خدمت حضرت آمد و گفت: «ای ابوالقاسم  

(صلی الله علیه و آله و سلم)، از مباهله با ما درگذر و با ما مصالحه کن بر چیزی

که قدرت بر ادای آن داشته باشیم».

پس حضرت با ایشان مصالحه نمود که هرسال دوهزار حُلّه بدهند که قیمت

هر حلّه چهل درهم باشد و بر آنان که اگر جنگی روی دهد، سی زره و سی

نیزه و سی اسب به عاریه بدهند.

مباهله پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با نصرانیان نجران، از دو جنبه

نشان درستی و صداقت اوست. اوّلاً، محض پیشنهاد مباهله از جانب

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)خود گواه این مدعاست؛ زیرا تا کسی

به صداقت و حقانیّت خود ایمان راسخ نداشته باشد پا در این ره نمی نهد.

نتیجه مباهله، بسیار سخت و هولناک است و چه بسا به از بین رفتن و

نابودی دروغ گو بینجامد. از طرف دیگر، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)

کسانی را با خود به میدان مباهله آورد که عزیزترین افراد و جگرگوشه های

او بودند. این خود، نشان عمق ایمان و اعتقاد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)

به درستی دعوتش می باشد که با جرأت تمام، نه تنها خود، بلکه

خانواده اش را در معرض خطر قرار می دهد.

مباهله، سند عظمت اهل بیت((علیهم السلام))

مفسران و محدثان شیعه و اهل تسنّن تصریح کرده اند که آیه مباهله در

حق اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) نازل شده است و پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم) تنها کسانی را که همراه خود به میعادگاه برد

فرزندانش حسن و حسین و دخترش فاطمه و دامادش علی (علیهم السلام)

 بودند. بنابراین منظور از «اَبْنائَنا» در آیه منحصرا حسن و حسین 

(علیهم السلام)هستند، همان طور که منظور از «نِساءَنا» فاطمه 

 (علیها السلام) و منظور از «اَنْفُسَنا» تنها علی ((علیه السلام)) بوده است.

این آیه هم چنین به این نکته لطیف اشاره داردکه علی((علیه السلام))

در منزلت جان و نفس پیامبر است.

نزول آیه تطهیر در روز مباهله

روزی که پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) قصد مباهله کرد، قبل از آن عبا

بر دوش مبارک انداخت و حضرت امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین 

((علیهم السلام))را در زیر عبای مبارک جمع کرد و گفت: «پروردگارا، هر

پیغمبری را اهل بیتی بوده است که مخصوص ترینِ خلق به او بوده اند.

خداوندا، اینها اهل بیت منند. پس شک و گناه را از ایشان برطرف کن و

ایشان را پاکِ پاک کن.»

در این هنگام جبرئیل نازل شد و آیه تطهیر را در شأن ایشان فرود آورد:

«همانا خداوند اراده فرمود از شما اهل بیت پلیدی را برطرف فرماید و

شما را پاکِ پاک کند.

اعمال روز مباهله

روز بیست و چهارم ذی الحجّه، روزمباهله پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) 

با مسیحیان نجران است که در نزد مسلمانان، اهمیت خاصّی دارد؛ چرا که

گواه حقانیت و درستی دعوت پیامبر و عظمت شأن اهل بیت مکرّم اوست.

در کتاب شریف مفاتیح الجنان، اعمال مخصوصی بدین شرح برای این روز

ذکر شده است:

اول: غسل، که نشان پالایش ظاهر از هر آلودگی و آمادگی برای آرایش

جان و صفای باطن است؛

دوم: روزه، که سبب شادابی درون است؛

سوم: دو رکعت نماز؛

چهارم: دعای مخصوص این روز که به دعای مباهله معروف است و شبیه

دعای سحر ماه رمضان می باشد.

هم چنین در این روز خواندن زیارت امیرالمؤمنین((علیه السلام)) به ویژه

زیارت جامعه روایت شده است. احسان به فقرا و محرومان به تأسّی از

مولی الموحدین علی((علیه السلام))  که در رکوع نمازش به نیازمند احسان

فرمود، سفارش شده است.

روزى، میثم در مجلس «بنى اسد» با حبیب‏ بن مظاهر ملاقات کرد.

مدتى باهم گفتگو کردند. در ‏پایان این دیدار، حبیب ‏بن مظاهر گفت:

گویا پیر مرد خربزه‏ فروشى (۱) را می بینم که در راه ‏دوستى فرزندان و 

خاندان پیامبر،او را به دار مى‏ آویزند و بر چوبه دار،شکمش را می ‏درند. ‏‏

(اشاره به شهادت میثم در کوفه) ‏

میثم هم در پاسخ گفت: من هم گویا مردم سرخ ‏رویى را می ‏بینم و 

می شناسم، با دو دسته موى ‏بر سر که براى یارى فرزند دختر پیامبرش

قیام می کند وکشته مى‏ شود و سرش در کوفه ‏گردانده مى‏شود.

(اشاره به شهادت حبیب در کربلا) پس از این گفتگو از هم جدا شدند و

رفتند. ‏

اهل آن مجلس، که آن دو را به دروغ متهم میکردند، هنوز متفرق نشده بودند

که «رشید ‏هجرى‏» یکى از یاران على‏«ع‏» فرا رسید و سراغ میثم و حبیب

را از آنان گرفت.گفتند: این ‏جا بودند و شنیدیم که چنین و چنان گفتند. گفت:

خدا میثم را رحمت کند! فراموش کرد این را ‏هم به گفته‏اش بیفزاید که:

«به آن کس که سربریده حبیب را به کوفه مى‏ آورد، صد درهم بیشتر ‏داده

می شود.» و... رفت. آنان گفتند: این دیگر از آن دو هم دروغگوتر است!  

ولى چند ‏روزى نگذشت که میثم را بردار آویخته دیدیم و سر حبیب را هم

پس از کشتنش آوردند و ‏هرچه را که آن دو گفته بودند

به همان صورت اتفاق افتاد.(۲) ‏

اینک مزار شهید یک مشهد است و به شهادت ایستاده است. گواه پیروزى

حق و شاهد رسوایى و ‏نابودى باطل است. در سرزمین عراق در محلى

میان نجف اشرف و کوفه، بارگاهى است که ‏مدفن «میثم تمار» است.

بر سنگ مزارش نام میثم به عنوان یار و مصاحب على (علیه السلام)

‏نوشته شده است

 از سربازان ولایت جز ولایت پذیری انتظاری نیست؛ اما از سرداران ولایت

تنها ولایت پذیری کافی نیست؛ بلکه می‌بایست ولایت‌مدار هم باشند.

معنایش این است که کسی با شناخت کامل از منظومه فکری و خط مشی

سیاسی و اجرایی ولایت، حتی قبل از اینکه دستوری برسد، بتواند در انجام

به تکالیف خود، دقیقا بر اساس خواست و روش مورد پذیرش ولی حرکت

کند. به عبارت دیگر پیش از اقدام به یک کار یا اتخاذ یک موضع، بررسی کند

که آیا این موضع و عمل او مورد رضایت ولی زمان هست یا نه و طبیعتا اگر

زمانی هم دستور و حتی اشاره‌ای برسد، با جان و دل می‌پذیرد و عمل

می‌کند.

این کار به معنای جلوتر از ولایت حرکت کردن نیست؛ بلکه به معنای عمل

به هنگام در زمان لازم بر اساس تکلیف و با شناخت از مسیر ترسیمی

عقلانی و شرعی ولایت است. چنین کسی برای تمام اقدامات خود منتظر

دستور و کسب تکلیف نمی‌ماند و البته اگر عمل و اقدامی محل شبهه شد

و نتوانست بر اساس خط مشی ترسیمی ولایت حرکت کند، سعی می‌کند

چاز کانال مطمئن کسب تکلیف کرده و عمل نماید.

میثم تمار که بود؟

میثم فرزند یحیى ابتدا غلام زنى از طایفه بنى اسد بود. حضرت على(ع) او

را خرید و آزاد کرد. وى در زمان پیامبر(ص) نیز مى‌زیست؛ هر چند در حوادث

زمان آن حضرت یادى از او نشده، اما او را از اصحاب پیامبر(ص) به شمار

آورده‌اند. میثم تمّار در طول هم نشینی‌اش با حضرت علی(ع) اخبار غیبی

فراوانی از حضرت شنید و در موارد متعددی آن را بازگو  کرد. افشاگری‌ها

و موضع گیری‌های ستودنی میثم تمّار در مقابل دستگاه حاکم جور،

زمامداران وقت را بر آشفت و در صدد دستگیری او بر آمدند تا از رسوایی

بیشتر بنی امیه جلوگیری کنند.

لقب تمار(خرما فروش) را هم از آن جهت‏ به ‏او می‌گفتند که در کوفه

خرما فروش بود.

منطقه‌ای که جناب میثم پیش از اسلام ساکن آنجا بوده و در آن متولد شده

بود، منطقه‌ای به نام ران است که در آذربایجان قرار داشت. البته موارد

دیگری هم در مورد شهر محل تولد و اقامت میثم ذکر شده است؛

شهرهایی از جمله کرمان و فارس گفته شده، اما در ظاهر، نقل قوی‌‌تر این

است که زادگاه جناب میثم منطقه آذربایجان بوده است.

جناب میثم نیز مانند بقیه موالیان که پس از اسلام برای نزدیکی بیشتر به

خاندان طهارت به مناطق عرب نشین آمده بودند، به کوفه آمد. ایشان اولین

بار امیرمؤمنان(ع) را در کوفه دیدار می‌کند و در آن زمان جناب میثم غلام

یک زن عرب بوده و چون موالی بوده، خدمتگزاری این خانواده را در کوفه

انجام می‌داده است.

امیرمؤمنان(ع) میثم را که غلام و برده آن زن عرب بوده، می‌خرد و آزاد

می‌کند و میثم آزاد شده امیرالمؤمنین(ع) است. در دیدار اولی که بین

میثم و امیرمؤمنان(ع) اتفاق می‌افتد، حضرت از ایشان می‌پرسد که اسم

تو چیست؟ و ایشان در پاسخ می‌گوید: «سالم». حضرت می‌فرمایند:

اما پیامبر خدا(ص) به من فرمود که پدرت اسم تو را در ایران و در سرزمین

خودت، میثم گذاشته است. میثم بسیار متعجب می‌شود که رسول

خدا(ص) و جانشین او امیرالمؤمنین(ع) درست می‌گویند و اسمش قبلا

میثم بوده است. اما در این منطقه و کوفه هیچ کس این را نمی‌داند و

کسی از این موضوع با خبر نیست. حضرت به میثم می‌فرماید: از امروز

نامت همان میثم باشد و همان نامی که پدرت بر تو گذاشت و همان

نامی که رسول خدا(ص) مرا از آن نام با خبر کرد.

پیشگویی کیفیت شهادت میثم تمار توسط امام علی(ع)

میثم صبحی خدمت امیرمؤمنان(ع) می‌رسد و به منزل حضرت می‌رود.

حضرت در چشمان میثم خیره می‌شود و می‌فرماید: به خدا قسم روزی را

می‌بینم که به خاطر دوستی تو با من، دست و زبانت را می‌برند و تو را از

نخل آویزان می‌کنند!

میثم بسیار تعجب می‌کند و میثم می‌پرسد: آیا واقعا این اتفاق می‌‌افتد؟

حضرت می‌فرمایند: آری به خدای کعبه قسم که این اتفاق می‌افتد و این

رازی است که پیامبر(ص) به من گفته است. میثم در پاسخ به

امیرمؤمنان(ع) می‌گوید: هرگز پیامبر اکرم(ص) دروغ نمی‌گوید و من ایمان

دارم همان چیزی که شما فرمودید، اتفاق می‌افتد. میثم از این خبر که با

محبت امیرمؤمنان(ع) و به واسطه همین محبت، شهید می‌شود،

بسیار خوشحال ‌شد.

مزارمیثم تمار

به دنبال «حسین‏»(ع) ‏

میثم، خبر حرکت امام حسین(ع) را به طرف مکه شنید. در همان سال،

تصمیم گرفت که به ‏قصد حج عمره روى به مکه بنهد. در مکه به دیدار

امام حسین(ع) موفق نشد. پس از حج ‏به ‏مدینه رفت. در دیدارى که با

«ام سلمه‏»همسر پیامبر(ص) داشت خود را معرفى کرد.ام ‏سلمه گفت:

پیامبر،بارها تو را یاد میکرد و در دل شبها،سفارش تو را به على(ع) مىینمود. ‏

میثم از ام‏ سلمه،حسین على(ع) را پرسید.ام ‏سلمه گفت: به اطراف مدینه

رفته است، او نیز ‏همواره تو را یاد مى‏کرد. میثم گفت: من نیز همواره به یاد 

آن بزرگوار هستم. امروز موفق به ‏دیدار او نشدم. به او بگو که دوست

داشتم بر او سلام بگویم. من بر می گردم و به خواست‏ خدا ‏یکدیگر را نزد 

پروردگار،دیدار خواهیم کرد. (اشاره به شهادت قریب الوقوع امام حسین(ع)

بود،زیرا بیست روز پس از این سخن بود که امام حسین(ع) به شهادت  ‏

رسید. آن گاه ام‏ سلمه با عطرى محاسن میثم را معطر ساخت. 

میثم گفت:به زودی ریشم با خون، ‏رنگین خواهد شد. ام‏ سلمه:

چه کسى این خبر را به تو داده است؟ ‏

میثم: مولا و سرور من! ‏

ام ‏سلمه، در حالى که از اندوه، بغض گلویش را گرفته بود، گریست و گفت:

على(ع) فقط ‏مولاى تو نیست، بلکه سرور من و سالار همه مسلمانان

است. آن گاه ام‏ سلمه از او خداحافظى ‏کرد. (۳) ‏

دستگیر شدن میثم ‏

میثم در کوفه، مورد احترام بود و شخصیت اجتماعى ‏اش موقعیت او را از

هرجهت، حساس ‏کرده بود. از سفر حج ‏به سوى کوفه برمی گشت که

«ابن زیاد» دستور دستگیرى او را قبل از ‏رسیدن به شهر، صادر کرد. این 

درحالى بود که مسلم ‏بن عقیل در کوفه به شهادت رسیده و ‏تشنج و 

اضطراب کوفه را فراگرفته و شیعیان سرشناس و چهره‏ هاى برجسته 

هوادار ‏اهلبیت(علیهم السلام) تحت تعقیب یا در زندان بودند و زمینه براى 

اعتراض ها و شورشها فراهم‏«عریف‏» به همراه صد نفر از ماموران، 

برنامه دستگیری میثم را قبل از ورودش به کوفه، ‏تدارک دیدند. ابن‏ زیاد او 

 را تهدید کرده بود که اگرمیثم را دستگیر نکند، خودش به قتل خواهد ‏رسید. 

عریف به «حیره» آمد و همراهانش در انتظار رسیدن میثم بود. میثم را در 

همان جا،پیش از آن که پایش به خانه برسد گرفتند. میثم به ماموران 

حوادث آینده وچگونگی شهادت خویش را بازگو کرد. ‏

میثم گرچه در آن روز، پیرمردى سالخورده بود که بر استخوانهایش جز 

پوستی باقى نمانده بود ‏‏(۴) و از نظر جسمى، تحلیل رفته بود، لیکن از

نظر شهامت و قوت قلب و قدرت روحى و ‏اراده استوار و زبان گویا و فصیح

و ایمان راسخ در حدى بود که ابن ‏زیاد را، با آن همه قدرت ‏و مامور به 

وحشت افکنده بود.به همین جهت هم براى بازداشت این پیرمرد جواندل 

و توانمند،صد مامور را گسیل ساخته بود. ‏

ماموران، میثم را به کوفه وارد کردند. به عبیدالله ‏بن زیاد خبر دادند که میثم

اسیر و گرفتار شده ‏است. در معرفی میثم به ابن ‏زیاد گفتند که:

 او از نزدیکترین و برگزیده‏ ترین یاران ابوتراب، ‏على(ع) است. ‏

ابن زیاد گفت: واى بر شما! کار این مرد عجمى به این جا رسیده است؟!

بیاوریدش…! میثم را ‏از بازداشتگاه به حضور والى کوفه آوردند. ‏

ابن زیاد، براى آزمودن روحیه میثم و گفتگو با او پرسید:

پروردگارت در کجاست؟ ‏

‏- در کمین ستمگران … که تو یکى از آنانى. ‏

‏ با این که عجم هستى با من این گونه سخن می گویى؟! به من خبر 

داده اند که تو با «ابوتراب‏» ‏بسیار نزدیک بوده‏ اى! ‏

‏- آرى، درست گفته ‏اند. ‏

‏- باید از على تبرى بجویى و با ابراز تنفر از او، او را به زشتى یاد کنى وگرنه

دستها و ‏پاهایت را بریده و بر دار مى‏ آویزمت. ‏

میثم در مقابل این تهدید گفت: على(ع) به من خبر داده است که مرا به

دار می آویزى. ‏

ابن زیاد براى جبران این وضع نامطلوب که پیش آمده بود، گفت: واى بر تو!

با سخنان على ‏درخواهم افتاد. (عمل بر خلاف آن پیشگویى). ‏

میثم گفت: چگونه؟ در حالى که این خبر را على -علیه السلام از پیامبر و او

از جبرئیل و ‏جبرئیل هم از طرف خدا بیان کرده است. به خدا سوگند!

از مکانى هم که در آن به دار آویخته ‏می ‏شوم به خوبى آگاهم که در کجاى

کوفه است و من نخستین مسلمانى هستم که در راه اسلام ‏بر دهانم

لجام زده خواهد شد. ‏

ابن زیاد با شنیدن این سخن، بیشتر برآشفت و گفت: به خدا قسم!

دست و پایت را قطع کرده و ‏زبانت را رها می ‏گذارم تا دروغ مولایت و دروغ

تو آشکار شود. و همان دم دستور داد که ‏دست و پایش را قطع کنند و بر

دارش آویزند. (۵) ‏

و آن چنان که خواهیم دید، ابن زیاد نتوانست زبان میثم را رها و گویا ببیند،

و به قطع آن هم ‏دستور داد. ‏

بر فراز دار ‏

براى مردان خدا فراز دار، سکوى رفیع و افراشته‏اى براى معراج است. ‏

به دار آویختن فرزانگان و غیورمردان به همان اندازه که براى قدرتهاى

خودکامه باطل، دلیل ‏ضعف و هراس از آشکار شدن حق و تابش نور

فضیلت و راستى است; براى شهیدان ‏مصلوب، سرمایه عزت و سند

افتخار است.میثم را به جرم حقگویى و حمایت از خط راستین ‏علوى و 

سازش نکردن با سلطه جبارانه یزیدى به طرف چوبه دار بردند. ‏

میثم را به دار آویختند. میثم مرگ را به چیزى نمی ‏گرفت و چنان عادى و

بى‏ اعتنا، آن را تلقى ‏می کرد که بر خشم دشمن می افزود.

میثم تمار بر فراز دار با صدایى رسا مردم را براى شنیدن ‏حقایق اسلام و

احادیث‏ سرى على (ع) فرامی ‏خواند. (۶)

میثم می ‏گفت: هرکس می خواهد حدیث ‏مکنون و ارزشمند على(ع) را

بشنود، پیش از آن که کشته شوم بیاید. من شما را از حوادث ‏آینده تا پایان

جهان، خبر مى‏دهم. مردم مشتاق، پیرامون او جمع می شدند. میثم از فراز

منبر ‏‏«دار» براى انبوه جمعیت، سخن مى‏گفت. فضایل و شایستگی هاى

اهل‏بیت پیامبر و دودمان ‏على(ع) را بازگو مى‏کرد و خیانتها و فسادهاى

بنی امیه را فاش می ساخت. ‏

بیان حقایق و افشاگریهاى میثم، در آن آخرین لحظه‏ هاى حیات و از بالاى

دار، چنان مؤثر و ‏تکان‏دهنده بود که به «ابن‏ زیاد» خبر دادند: این بنده، 

شما را رسوا کرد. گفت: به دهانش لجام ‏بزنید. و میثم، اولین کسى بود 

که در راه اسلام بر دهانش لجام زده شد. (۷) ‏

پس از آن، زبان حقگوى او را، که به صراحت روز و به برندگى شمشیر بود،

بریدند. آن کس ‏که مامور بریدن زبانش بود، به میثم گفت:

هرچه می خواهى بگو! امیر فرمان داده است که ‏زبانت را قطع کنم. میثم

گفت: فرزند زن تبهکار -عبیدالله ‏بن زیاد – خیال کرده است که ‏می ‏تواند من 

و مولایم را دروغگو معرفى کند! این است زبان من. ‏

و آن مزدور، زبان میثم را از کامش برآورد…. (۸) ‏

میثم به همان حالت ‏بود، تا این که فردایش، از بینى و دهان او خون غلیظ

می ‏آمد و بدین ‏صورت، طبق آن پیشگویى، موى سفید صورتش با خون

سرخ، رنگین شد. ‏

روز سوم، مردى نزدیک میثم آمد و با نیزه به او اشاره کرد و گفت:به خدا

قسم می ‏دانم که اهل ‏عبادت بودى و شبها را به مناجات به ‏سرمی ‏بردى

. آن گاه با نیزه، چنان ضربتى بر پهلو یا شکم ‏میثم فرود آورد که پیکرش

دریده شد و جان پاک آن اسوه صبر و مقاومت و رشادت به افلاک ‏شتافت

و میثم با روح بلندش معراجى والاتر را آغاز کرد; که هم ‏اکنون هم، آن

طیران معنوى ‏ادامه دارد و با هر درودى که از سوى خداجویان پاکدل

و وارسته، نثار آن شهید راه فضیلت ‏مى گردد، مقام و رتبه ‏اش در

فردوس اعلا و نزد پروردگار، بالاتر می رود. ‏

مزار شهید ‏

مدتى پیکر پاک و مطهر میثم پس از شهادتش بر سر داربود. ابن زیاد براى

اهانت ‏بیشتر به میثم ‏اجازه نداد که بدن ‏مقدس او را فرود آورده و به خاک

بسپارند; به علاوه می خواست‏ با استمرار ‏این صحنه، زهر چشم بیشترى

از مردم‏ بگیرد و به آنان بفهماند که سزاى مدافعان و ‏پیروان‏ على(ع) چنین

است، ولى غافل از آن بود که شهید، حتى پس از شهادتش هم، راه نشان

‏می ‏دهد، الهام می بخشد، امید می آفریند و مایه ترس و تزلزل حکومتهاى

جور و ستم است. ‏

هفت تن از مسلمانان غیور و متعهد که از همکاران او و خرمافروش بودند،

این صحنه را ‏نتوانستند تحمل کنند که میثم شهید، همچنان بالاى دار بماند;

با هم، هم ‏پیمان شدند تا پیکر شهید ‏را برداشته و به خاک بسپارند.

براى غافل ساختن مامورانى که به مراقبت از جسد و دار ‏مشغول بودند،

تدبیرى اندیشیدند و نقشه را به این صورت عملى ساختند که:

شبانه در ‏نزدیکیهاى آن محل، آتشى افروختند و تعدادى از آنان بر سر آن

آتش ایستادند. ‏

نگهبانان، براى گرم شدن به طرف آتش آمدند، در حالى که چند نفر دیگر از

دوستان شهید، ‏براى نجات پیکر مقدس «میثم‏» از آتش دور شده بودند.

طبیعتا، ماموران که در روشنایى آتش ‏ایستاده بودند، چشمشان صحنه

تاریک محل دار را نمی ‏دید. آن چند نفر، خود را به جسد رسانده ‏و آن را از

چوبه دار باز کردند و آن طرفتر در محل برکه آبى که خشک شده بود

دفن نمودند. ‏

صبح شد. ماموران جنازه را بر دار ندیدند; خبر به «ابن‏ زیاد» رسید.

ابن زیاد مى‏دانست که ‏مدفن او مزار هواداران على(ع) خواهد شد.

از این رو جمع انبوهى را براى یافتن جنازه میثم، ‏مامور تفتیش و

جستجوى وسیع منطقه ساخت، ولى آنان هرچه گشتند، اثرى از جنازه

نیافتند و ‏مایوس گشتند. (۹) ‏

اینک مزار شهید یک مشهد است و به شهادت ایستاده است.

گواه پیروزى حق و شاهد رسوایى و ‏نابودى باطل است. در سرزمین

عراق در محلى میان نجف اشرف و کوفه، بارگاهى است که ‏مدفن

«میثم تمار» است. بر سنگ مزارش نام میثم به عنوان یار و مصاحب

على (علیه السلام) ‏نوشته شده است. ‏

‏«میثم‏» یکپارچه تلاش و اشتیاق بود. در راه تثبیت ‏حق و روشن 

نگاه داشتن مشعل حق و ‏ارزشهاى اصیلى که به خاموشى می گرایید، 

جان بر کف و شهادت ‏طلب بود. او با وارستگى و ‏ایمانى استوار و جهادى

پایدار، رهروی راستین در مسیر حق بود; مجاهدى سرشار از اخلاص ‏و 

تجسمی والاتر از عقیده و جهاد بود. ‏

سزاوار است که جویندگان حق و پویندگان راه پاکى که میثم به انجام

رسانید، به آن یگانه اقتدا ‏کنند و در اندیشه و کردار و در فکر و عمل، گام،

جاى گام او بگذارند.که او «اسوه‏» بود. ‏و پیروى از اسوه ‏هاى کمال،

وظیفه کمال جویان است. ‏شهیدان، اینگونه در تداوم راهشان توسط

پیروان وفادار، به حیات جاوید می رسند. ‏

سلام خدا و فرشتگان و پاکان بر «میثم تمار»، که هنوز هم چراغى

روشن بر سر راه انسانیت ‏است، نور مى‏دهد و «راه‏» می نماید. ‏