هشتم محرم الحرام؛

قحط آب در خیمه های حسینی(ع)

پیرو منع آب توسط اشقیاء در روز گذشته، در این روز آب در

خیمه های سیدالشهداء (علیه السلام) نایاب شد.

کربلا….چهارشنبه هشتم محرم الحرام سال ۶۱ هجری قمری

بسم الله الرحمن الرحیم

قال الحسین (علیه السلام):

مَن نَفُّسَ کُربَۀَ مُؤمِنٍ فَرَّجَ اللهُ عَنهُ کُرَبَ الدُّنیَا وَ الاخِرَۀِ

کسی که اندوه و گرفتاری مؤمنی را برطرف سازد، خداوند غم های دنیا

و آخرتش را می زداید.

(بحارالأنوار، ج ۷۵، صفحه ۱۲۱)

در روز هشتم محرم‌الحرام سال ۶۱ هجرى قمرى با اینکه سپاه

امام حسین ‏‏(ع) در محاصره شدید قرار داشت، امیه بن سعد طایی خود

را به یاران امام رساند.‏

امیه بن سعد طایی از شهدای کربلا به شمار می‌آید و روز عاشورا ‏به

نقلی در حمله اول شهید شد. وی در سوارکاری نامی، شجاعی از

کوفیان و از اصحاب ‏امیرالمومنین (ع) بوده است و در جنگ صفین نیز

حضور داشتند در این روز عطش بار ‏دیگر بر همراهان امام (ع) غلبه

کرد و عمربن حجاج به محاصره شریعه فرات مباهات ‏می‌کرد و به

حضرت زخم زبان می‌زد.‏

با توجه به اینکه عطش بر امام و همراهان غلبه کرده بود، عبدالله بن

حصین ازدی بر ‏محاصره فرات فخر می‌ورزیدند عبدالله بن حصین ازدی

که مرگش دربجیله رخ داد، به ‏رویارویی امام آمده و گفت: ای حسین!

آیا این آب را نمی‌بینی که همچون دل آسمان ‏می‌درخشد؟! به خدا

سوگند یک قطره از آن را نخواهی چشید تا تشنه کام بمیری! امام ‏فرمود:

خدایا! او را از تشنگی بمیران و او را هرگز نیامرز.

حمید بن مسلم می‌گوید: پس از ‏آن، او مریض شد و من به عیادتش رفتم

سوگند به خدایی که هیچ معبود به حقی جز او ‏نیست. او را دیدم که

پیوسته آب می‌خورد و سیراب نمی‌شد، سپس آن را پس می‌داد و ‏دوباره

می‌آشامید و سیراب نمی‌شد. بدین گونه بود تا مرد.‏

پیرو منع آب توسط اشقیاء در روز گذشته، در این روز آب در خیمه های

سیدالشهداء (علیه السلام) نایاب شد.

هر لحظه تب عطش در خیمه ها افزون می شد، امام(ع) برادرش عباس

(ع)را به همراه عده ای شبانه حرکت داد. آنها با یک برنامه ی حساب شده،

صفوف دشمن را شکسته و مشکها را پر از آب کردند و به خیمه ها

برگشتند.

بودند دیو و دد همه سیراب و می مکید

خاتم ز قحط آب، سلیمان کربلا

از آب هم مضایقه کردند کوفیان

خوش داشتند حرمت مهمان کربلا...‏‏

ملاقات امام(علیه السلام) با عمرسعد:

حضرت فرمود:« ای پسر سعد! آیا با من مقاتله می کنی و از خدا هراسی

نداری؟» ابن سعد گفت:« اگر از این گروه جدا شوم، خانه ام را خراب و

اموالم را از من می گیرند و من بر حال افراد خانواده ام از خشم ابن زیاد

بیمناکم.» حضرت فرمود:« تو را چه می شود؟ خدا جان تو را به زودی در

بستر بگیرد و تو را در روز قیامت نیامرزد…گمان می کنی که به حکومت

ری و گرگان خواهی رسید؟ به خدا سوگند چنین نیست و به آرزویت

نخواهی رسید»

عبیدالله طی نامه ای عمر بن سعد را تهدید به عزل و برکناری کرده،

می گوید:« اگر از فرمان من سر باز زنی، مسئولیت لشکر را به شمر بن

ذی الجوشن واگذار خواهم کرد».

ابومخنف از زبیدی نقل کرده که می‌گفت: از عمروبن حجاج هنگامی که

نزدیک اصحاب امام ‏‏(ع) شد شنیدم می‌گفت: ای کوفیان! از ابن زیاد و

جمع خود دست نکشید و در کشتن ‏کسی که از دین بیرون رفته

امام حسین (ع) و با امام خود یزید مخالفت می‌کند تردید ‏نکنید.

امام فرمود: ای عمروبن حجاج! آیا مردم را بر من می‌شورانی؟ آیا ما از

دین خدا ‏بیرون رفته‌ایم و شما بر دین پایدار مانده‌اید؟ هان! به خدا سوگند،

آنگاه که جانهای شما از ‏بدنها مفارقت کنند و بر این اعمال خود بمیرید،

درخواهید یافت که کدام یک از ما از دین ‏خدا بیرون رفته و چه کسی به

سوختن در آتش سزاوارتر است.‏

در پایان روز هشتم، حضرت سکینه (ع) فرزند اباعبدالله الحسین (ع)

می‌گوید مهتاب ‏فضای خیمه امام را روشن کرده بود دیدم پدرم میان

جمعیت ایستاده و خطاب به یاران و ‏همراهان می‌فرماید: ای مردم!

هر کدام از شما که می‌تواند بر تیزی شمشیر و ضربات ‏نیزه‌ها صبر کند،

با ما قیام نماید وگرنه از میان ما برود و خود را نجات دهد.

سخنان امام به ‏پایان نرسیده بود که یاران همگی صدا زدند سوگند به 

خدا چنین نخواهیم کرد،بلکه جان،مال،زن و فرزندان خود را فدای تو 

خواهیم کرد.

دکتر حشمت الله قنبری در گفتگوی ویژه خبری:امام حسین(ع) برای چه

عمر بن سعد را در شب هشتم دعوت کرد؟ آیا می خواست پروتکل الحاقی

به قیامش بدهد؟ آیا می خواست عمر بن سعد را قانع کند تا برود با

نمایندگی حاکمیت طاغوت بنی امیه مفری برای برون رفت از این بن بست 

پیدا کند؟تمام زوایای تاریخ کربلا را از زبان هر انسان معاندی که کتاب 

نوشته می بینید که این مسائل نبوده است.

1-درباره گفتگوی امام حسین (ع) و عمر سعد

حضرت فرمود:« ای پسر سعد! آیا با من مقاتله می کنی و از خدا هراسی

نداری؟» ابن سعد گفت:« اگر از این گروه جدا شوم، خانه ام را خراب و

اموالم را از من می گیرند و من بر حال افراد خانواده ام از خشم ابن زیاد

بیمناکم.» حضرت فرمود:« تو را چه می شود؟ خدا جان تو را به زودی در

بستر بگیرد و تو را در روز قیامت نیامرزد...گمان می کنی که به حکومت ری

و گرگان خواهی رسید؟ به خدا سوگند چنین نیست و به آرزویت نخواهی

رسید.»

هدف از مذکره امام حسین(ع) با عمر سعد چه بود؟

بسم الله الرحمن الرحیم 

در مقاتل نوشته‌اند که عمربن سعد یک روز پس از امام حسین (ع) به کربلا

رسید و وقتی مستقر شد، امام پیکی به سوی او فرستاد که امشب بین

دو لشکر دیداری داشته باشیم.

هدف از این دیدار چه بود؟ آیا هدف دست‌یابی به یک توافق جامع بود که نه

سیخ بسوزد و نه کباب، و به اصطلاح امروزی‌ها به وضعیت «برد- برد»

منتهی شود؟ در پاسخ به این مساله باید دید که از منظر چه کسی به

اهداف این گفتگو می‌نگریم: از منظر امام حسین (ع) یا از منظر عمر بن

سعد؟ از هر دو منظر می‌توان هدف از این گفتگو را رسیدن به وضعیت

«برد-برد» دانست؛ اما با دو تلقی بسیار متفاوت از «بُردن».

بی‌تردید تلقی امام حسین (ع) از «بُرد»، تلقی قرآنی است همان

وضعیتی که خداوند متعال در سوره آل‌عمران، آیه ۱۸۶ آن را این گونه بیان

کرده است که: «وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَهِ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ

وَأُدْخِلَ الْجَنَّهَ فَقَدْ فَازَ » «ثمره کامل کار شما در روز قیامت داده می‌شود

(به تعبیر امروزی «برد» حقیقیِ شما در آخرت معلوم می‌شود) پس اگر

کسی از آتش رهایی یافت و به بهشت وارد شد، اوست که برنده است.»

مهمترین هدف امام حسین (ع) و بلکه تمام ائمه از حکومت و بلکه از هر

اقدام اجتماعی دیگر، این بوده که کسی به جهنم نرود و همگان به بهشت

وارد شوند؛ و لذا تنها مطلبی که در تمام کتب تاریخی معتبر[۱] از این دیدار

روایت شده این است که حضرت به عمرسعد پیشنهاد داد که دست از یزید

و یزیدیان بردارد و به امام حسین (ع) بپیوندد تا به سعادت و «برد» حقیقی

برسد؛ اما عمرسعد این پیشنهاد را نمی‌پذیرفت و بر موضع ناحق خود

اصرار می‌ورزید.

در تلقیِ حسینی، مادام که هدایت دشمن از مسیر گفتگو ممکن باشد،

باید به این راه تمسک کرد، ولذا امام، نه فقط با عمر سعد، بلکه قبل از او با

حر، و بعد از آن در روز عاشورا با لشکر دشمن، از موضع عزت به سخن

گفتن پرداخت و کوشید وضعیت را به وضعیت «برد-بردِ» اخروی برساند،

یعنی کاری کند که هیچکس جهنمی نشود و همه راه بهشت را در پیش

گیرند تا همه برنده شوند. البته در این منطق، وقتی که گفتگو به نتیجه

نمی‌رسد و دشمن جز تسلیم امام و کوتاه آمدن وی از اهدافش، به چیزی

راضی نمی‌شود، امام فریاد برمی‌آورد که «به خدا قسم که همچون ذلیلان

دست بیعت نخواهم داد و همچون بردگان فرار را بر قرار ترجیح نمی‌دهم»

[۲] و حاضر می‌شود که جان خود و یارانش فدا شود و اهل بیتش به

اسارت روند، اما ذره‌ای تسلیم زورگویی زورگویان نشود.

اما در اردوگاه عمر سعد تحلیلی دنیوی از وضعیت «برد- برد» رواج دارد.

عمر سعد به کربلا نیامد که با امام بجنگد،بلکه به خیال خود آمد تا بین امام

و یزید آشتی دهد! از منظر عمر سعد، وضعیت «برد-برد» یعنی رسیدن به

وضعیت میانه‌ای که هرکدام از طرفین تاحدودی از موضع اولیه خود عدول

کنند و در نهایت هرکدام بخشی از خواسته‌هایی را که از ابتدا دنبالش

بوده‌اند رها کرده، و به بخشی از آن برسند؛ نه امام کشته شود و نه یزید

از حکومت کنار رود. و حاشا که حسین (ع) لحظه‌ای چنین پنداری را به

ذهنش راه دهد. امام(علیه السلام)که در ابتدای حرکتش از مدینه فرمود:

«انا لله و انا الیه راجعون؛ بدانید که پرونده اسلام بسته خواهد شد اگر که

همچون یزیدی بر این امت حکومت کند»[۳] آیا حاضر خواهد بود که از

خواسته‌اش ذره‌ای عدول کند و به یک توافق جامع مرضی الطرفین

(برد- برد دنیوی) برسد؟ کسی که وقتی از مکه بیرون می‌آمد خطبه

شهادت‌طلبی می‌خواندکه:«قلاده مرگ به گردن بنی‌آدم به زیبایی گردنبند

بر گردن دختر جوان است… هر آن کس که آماده است جان خود را در راه

ما فدا کند و خود را آماده لقای پروردگارش کرده، بار رحیل بربندد که من

صبحگاه عازم هستم انشاءالله تعالی»[۴] آیا آمده که به توافق بینابین

برسد؟

تردیدی نیست که در این گفتگو عمر سعد دنبال چنین وضعیتی بود،

می‌خواست بین یزید و حسین (ع) آشتی برقرار کند و در دل این آشتی،

خودش هم چند صباحی به حکومت ری برسد؛ اما سیدالشهداء

(علیه‌السلام) با تعبیر «هیهات منا الذله» خط بطلانی بر این پندار خام

کشید؛ و نشان داد که فقط دنیاپرستان یا کوته‌بینانی که ماهیت یزید را

نمی‌شناسند ممکن است که درصدد بر‌آیند که بین حسین و یزید آشتی

دهند. و حادثه عاشورا نشان داد که، در آخرین دقایقی که آشتی‌ناپذیری

حسین (ع) و یزید بر همگان مسجل شود، چنین افرادی بر دو قسم بوده

و خواهند بود:

برخی از این افراد که از قدیم، اندک حریت و ادبی در وجودشان مشاهده

می‌شد، همچون حر، سرافکنده به دامان حسین (ع) برخواهند گشت و با

شرمساری تمام، از موضعی که تاکنون بر اثر کوته‌بینی‌شان درپیش گرفته

بودند از عمق جان توبه خواهند کرد و به خاطر عمق خطای راهبردی‌ای که

در تحلیل خود داشتند پیش از دیگران، جان خود را فدا خواهند کرد تا بلکه

توبه‌شان قبول شود (و البته امام (ع) علی‌رغم همه دردسرهایی که

کوته‌بینی اینان برای امام و اهل بیتش پیش آورد‌، توبه صادقانه‌‌شان را

خواهد پذیرفت) و دسته دوم، که متاسفانه خیل عظیمی از این دنیاپرستان

و کوته‌بینان را تشکیل می‌دهند، از آنجا که هدفشان از وضعیت «برد- برد»

این بود که دنیایشان به کام باشد، وقتی آشتی برقرار نشد، رودر روی

امام(علیه السلام) خواهند ایستاد؛ هرچند آینده نشان ‌می‌دهد که نه تنها

به مطلوب خود (حکومت ری) نمی‌رسند، بلکه به خسران دنیا و آخرت مبتلا

خواهند شد.

به امید آنکه خداوند توفیق درک حقیقت عاشورایی را به همه ما عطا

فرماید.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] . مانند تاریخ طبری، ج۵، ص۴۱۳؛ مقتل خوارزمی، ج۱، ص۲۴۵، الفتوح، ج۵، ص۹۲؛ جالب

اینجاست که همان زمانها پیروان عمر سعد چنین شایع کردند که مفاد این مذاکرات این بود

که امام حسین (ع) در این گفتگوها گفته که یکی از این سه کار را بکنم: «یا به جایی که

آمده‌ام برگردم، یا دست در دست یزید بگذارم و هرچه او فرماید! یا به یکی از مرزها که شما

بگویید بروم و همانند اهالی آنجا زندگی کنم!» و ابومخنف (از راویان معتبر واقعه کربلا) بعد 

از این نقل قول، شواهد متعدد بر ساختگی و کذب بودن این نقل می‌آورد (تاریخ طبری، ج۵،

ص۴۱۳) و اگر شواهد تاریخی وی هم نبود، مشی حضرت در این ایام و خطبه‌های ایشان و

سخنان صریح ایشان در روز عاشورا همچون «ُ لَا وَ اللَّهِ لَا أُعْطِیکُمْ بِیَدِی إِعْطَاءَ الذَّلِیلِ وَ لَا أَفِرُّ

فِرَارَ الْعَبِید» (به خدا قسم که همچون ذلیلان دست بیعت نخواهم داد و همچون بردگان فرار

را بر قرار ترجیح نمی‌دهم) کاملا ساختگی بودن این نقل قولها را نشان می‌دهد.

[۲] . «لَا وَ اللَّهِ لَا أُعْطِیکُمْ بِیَدِی إِعْطَاءَ الذَّلِیلِ وَ لَا أَفِرُّ فِرَارَ الْعَبِید» (ارشاد مفید، ج۲،‌ص۹۰)

[۳] . «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ وَ عَلَى الْإِسْلَامِ السَّلَامُ إِذْ قَدْ بُلِیَتِ الْأُمَّهُ بِرَاعٍ مِثْلِ یَزِید»

(اللهوف فی قتلی الطفوف، ص۲۴)

[۴] . «خُطَّ الْمَوْتُ‏ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَهِ عَلَى جِیدِ الْفَتَاهِ … مَنْ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ وَ

مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنَّنِی رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى‏(اللهوف فی

قتلی الطفوف، ص۶۱)

سایت دکترحسین سو زنچی8/8/1393

۲- منع آب از امام حسین(ع) 

در روز هفتم محرم آب به روی سپاه امام حسین(ع) بسته شد

و آرام آرام زمان به هرچه بیشتر نمایانگر شدن جلوه‌های

ایثارگری در صحرای کربلا نزدیک می‌شد.

در این روز آب را بر اهل سپاه سید الشهدا (ع) بستند، چه این‌که نامه

ابن زیاد بدین مضمون رسید که: 

"نگذارید حتی یک قطره آب هم به آن‌ها برسد" 

بدین ترتیب "عمرو بن حجاج زبیدی" با تعداد بسیاری تیرانداز مامور منع

آب فرات شدند، که به هیچ وجه آبی به خیمه‌گاه پسر پیامبر(ص) برده

نشود. 

منبع:

یک رهایافته از تشکیلات بهائیت گفت: بهائی‌ها تاریخ تولد رهبرانشان را از

تاریخ شمسی به قمری تغییر داده و آن را به روز اول و دوم محرم تعریف

کرده و هر ساله در این ایام به رقص و جشن و پایکوبی مشغول می‌شوند.

فاطمه محبتی: یکی از اعضای رهایافته از تشکیلات بهائیت در نشست

خبری با اصحاب رسانه که در محل مرکز مدیریت حوزه‌های علمیه برادران

استان البرز برگزار شد،با بیان اینکه بهاییت دین نیست،بلکه یک فرقه است

بیان کرد:افراد تحت پوشش این فرقه از خود اختیار و اراده‌ای ندارند و تمام

فعالیت‌های آن‌‌‌ها تحت نظر تشکیلاتی است که ادعای آزادی تفکر و بیان

است.وی به اهداف این تشکیلات اشاره کرد و افزود:بهائیت فرقه‌ای است

که هدف آن از بین بردن دین مبین اسلام است و این فرقه ضاله که از

طریق تشکیلات اسرائیل حمایت و پشتیبانی می‌شود، برای رسیدن به

اهداف پلید خود دست به هر کاری می زند. 

محبتی بیان داشت: تقسیم‌بندی ایام سال و روز بدون قانون خاصی یکی

از حربه‌های آنان است،‌ به گونه‌ای که تاریخ تولد علی محمد باب و

حسین علی نوری را از تاریخ شمسی به قمری تغییر داده و آن را به روز

اول و دوم محرم تعریف کرده و هر ساله در این ایام به رقص و جشن و

پایکوبی مشغول می‌شوند. 

وی با بیان اینکه اعضای فرقه بهائیت برای بی‌اهمیت جلوه دادن

عزاداری امام حسین(ع) از هیچ اقدامی دریغ نمی‌کنند، ابراز داشت:

تشکیلات بهاییت به دختران جوان این دستور را می‌دهند که با آرایش

زننده و پوشش غیر اسلامی وارد هیأت‌ها و محافل عزاداری

امام حسین(ع) شوند تا با این اقدامات قداست مراسم حسینی را

از بین برده و هتک حرمت کنند.

این رهایافته از تشکیلات بهائیت یادآور شد: جریانات وابسته به این

تشکیلات در اغتشاشات سال 88 حضوری پر رنگ داشته و در روز

عاشورا به خیابان‌ها آمده و به رقص و پایکوبی پرداخته و بعضی از

هیأت‌ها را به آتش کشیده و از این رو تعدادی از این افراد توسط

ماموران نیروی امنیتی دستگیر شده و روانه زندان شدند که طبق

اعترافات افراد دستگیر شده این دستور از بیت‌العدل گرفته شده بود. 

وی به کلاس‌های گلشن توحید با محوریت دروس اخلاقی اشاره کرد

و ادامه داد: تعالیم و آموزش‌های این کلاس مبتنی بر پرستش بهاء

و ایجاد ترس و وحشت در صورت سرپیچی از آن است و سعی دارند

از سن سه سالگی و با ورود اجباری کودکان خانواده‌های بهائی به

مهدکودک‌های خاص این فرقه، این طرح را اجرا کرده و به هدف پلید

خود برسند.محبتی با بیان اینکه اعضای این تشکیلات با مطرح کردن

مطالبی مانند عدم آزادی بیان و تساوی حقوق زن و مرد سعی در

خدشه وارد کردن به اسلام دارند، اظهار داشت: افراد آموزش دیده برای

ایجاد تشویش اذهان عمومی وارد فضاهای مختلف فرهنگی، اجتماعی،

سیاسی و... می‌شوند تا به شیوه مدیریت شده مردم را جذب بهائیت

کنند. 

وی افزود: تشکیلات در ابتدا برای جذب افرادی که از فرقه جدا شده‌اند

با ترفند محبت و سازش وارد شده و با وعده‌های دروغین سعی در

بازگرداندن فرد دارند، در صورت عدم بازگشت فرد به تشکیلات به آزار

و اذیت و تهدید او می پردازند. 

این رهایافته از تشکیلات بهائیت به  خشونت رفتاری و اخلاقی از سوی

خانواده و تشکیلات اشاره کرد و بیان داشت: زمانی که خانواده‌ام از

مسلمان شدنم مطلع شدند، مرا از ارث محروم کردند و برادرم به دستور

تشکیلات برای از بین بردنم اقدام به اسیدپاشی کرد، اما موفق به

انجام این عمل نشد و تنها به چشمانم آسیب وارد شد.

وی ادامه داد: از اعضای 9 نفره بیت‌العدل چهار نفر ایرانی و پنج نفر

دیگر از کشورهای دیگری هستند که همگی مستقیم و غیرمستقیم

به دستگاه‌ها و سرویس‌های جاسوسی آمریکایی و اروپایی مرتبط

هستند.

محبتی در پایان بر فروپاشی این تشکیلات اشاره کرد و گفت: امروز

اسرائیل در مرز فروپاشی و نابودی است، قطعاً با متلاشی شدن

اسراییل این تشکیلات نابود خواهد شد، پس فرزندان بهائیت از فرصت

باقی مانده استفاده کرده و به آغوش اسلام حقیقی بازگردند تا بیش

از این دچار خسران دنیوی و اخروی نشوند.

زندگینامه یاران امام حسین(ع) : حبیب ابن مظاهر اسدی

حبیب فرزند مظاهر چهارده سال پیش از هجرت پیامبر اکرم (ص) در

خاندان بزرگ بنی اسد در یمن به دنیا آمد. سال نهم هجری با خانواده اش

به مدینه آمد و آن جا ساکن شد. در نوجوانی فقط مدتی از اوایل زندگی را

در زمان پیامبر (ص) گذراند و در این مدت کوتاه، به خاطر دوستی با یکی

از کودکان مدینه که او حسین بن علی بن ابیطالب (ع) بود، معروف بود. 

روزي رسول خدا (صلي الله عليه و آله) از ميان جمعي از کودکان که

مشغول بازي بودند، يک نفر را مورد لطف و بوسه قرار دادند، هنگاميکه

اصحاب سبب را از ايشان پرسيدند؛ حضرت رسول (صلي الله عليه واله)

فرمودند: روزي ديدم اين کودک خاک زير قدم حسين عليه السلام را بر

مي‌داشت و بر سر و صورت خود مسح مي‌کرد و بدين جهت من او را

دوست مي‌دارم و جبرئيل مرا خبر داده که او از شهداي کربلاست.[2]

 

این دو نفر با یکدیگر حدود 10 تا 13 سال اختلاف سن داشتند اما حبیب

همیشه در مقابل این کودک بسیار فروتن بود. دوران جوانی و میانسالی

خود را در کنار امیرالمومنین علی علیه السلام با جنگ های صفین و

نهروان پشت سر گذاشت و همواره نامش در کنار یاران امام علی

(علیه السلام) رقم خورد. در دوران خلافت امیرالمومنین و با آغاز جنگ

جمل، همراه آن حضرت راهی بصره شد و پس از پایان جنگ، کوفه را برای

زندگی خود انتخاب کرد. پس از شهادت امام علی علیه السلام، در کنار

امام مجتبی (علیه السلام) و در سایه ی آن حضرت بود.

حبیب بن مظاهر،در این سال ها در کنار اهل بیت پیامبر غم ها و اندوه های

فراوان از دشمنان اهل بیت دید تا به سن پیری رسید.

ايشان از اشراف و چهره‌هاي سرشناس قبيله بني اسد و از اصحاب

رسول خدا صلي الله عليه و آله مي‌باشد که دوران حضرت را درک کرده

و همچنين از ياران امام علي عليه السلام به شمار مي‌آيد ؛ هنگامي که

حضرت در کوفه سکني گزيدند او هم به کوفه آمد و در تمام جنگ‌ها

خدمت مولي شمشير مي‌زده است و از اصحاب خاص و حاملان سرّ

حضرت علي عليه السلام بوده بطوريکه اخبار غيبي نيز از وي شنيده

شده است.[1]

او از جمله کساني است که وقتي متوجه شدند امام حسين

(عليه السلام) از مدينه خارج شده اند، نامه اي به ايشان نوشتند و از

حضرت دعوت کردند که به کوفه بيايند .

هنگامي که مسلم پيک امام عليه السلام وارد کوفه شد به خدمت او

رسيد و به ياري او شتافت . اما هنگامي که مسلم دستگير شد خود را

از دشمن مخفي داشت و شبانه به سمت کربلا راهي شد.[3]

حبيب در کربلا اقدامات بسياري انجام داد که از آن جمله مي‌توان به اين

نکته اشاره کرد که وقتي کمي و قلت ياران امام حسين عليه السلام را

مشاهده کرد از ايشان درخواست نمود تا به قبيله‌ي بني‌اسد که نزديک

کربلا سکني داشتند رفته و نيروي کمکي با خود بياورد، وقتي به ميان

قبيله رفت 90 مرد جنگي را آماده پيوستن به سپاه ابي عبدالله

(عليه السلام) نمود؛ عمر بن سعد توسط 400 مرد در سپاه «ازرق»

جلوي آنها را مي‌گرفت به طوريکه مجبورشدند باز گردند و حبيب به ناچار

تنها به کربلا بازگشت.[4] اقدام ديگر وي اين بود که هنگامي که فهميد

حضرت زينب سلام الله عليها و ساير زنان درباره ياري کردن اصحاب و

پايداري آنان در ميدان رزم نگران هستند، تمام اصحاب را جمع کرد و نزد

بني هاشم برد و ندا داد: «اي حريم رسول خدا! اين شمشيرهاي جوانان

و جوانمردان شماست که به خلاف نخواهد رفت تا اين که گردن بدخواه

شما را بزند، اين نيزه‌هاي پسران شماست، سوگند ياد کرده‌اند که تنها بر

سينه جدا شده از دعوتتان فرو روند»در اين هنگام  زنان گريستند و گفتند:

اي پاکان! از دختران رسول الله و ناموس اميرمومنان حمايت کنيد.

در شب عاشورا نيز نقل شده که بسيار شاد بود و مزاح مي‌کرد، يکي از

ياران به او خرده گرفت: اي بردار! اين ساعت زمان شوخي نيست.»

حبيب در پاسخ گفت: «کجا از اينجا سزوارتر براي شادي خواهد بود؟ در

حاليکه تنها فاصله ما با حور العين، حمله اين قوم برماست که تا

شمشيرها را از نيام برکشند.»

روز عاشورا وقتي که به درخواست يکي از ياران، امام (عليه السلام)

قصد برگزاري نماز جماعت را داشتند، فردي از سپاه ابن سعد به نام

حصين بن تميم برآشفت و گفت: «پنداشته‌اي که نماز از آل رسول قبول

نمي‌شود ولي از تو – اي الاغ- پذيرفته مي‌شود؟

حصين بن تميم که تاب شنيدن يک سخن را نداشت به حبيب حمله‌ور شد

و حبيب ضربه‌اي به صورت اسب وي وارد کرد و باعث شد که زمين بيفتد.

اطرافيان حصين براي نجات وي شتافتند؛ اما حبيب در حاليکه رجز

مي‌خواند 62 نفر از آنان را به هلاکت رساند، اما ناگهان فردي به نام

«بُدَيل بن صُريم» با شمشير ضربه‌اي به حبيب زد و فرد ديگري از همان

قبيله با نيزه‌اش ضربه‌اي به حبيب زد و باعث شد حبيب زمين بخورد،

هنگامي که خواست برخيزد «حصين بن تميم» با شمشير بر فرق او زد

و سر حبيب را از تن وي جدا ساخت.

نقل شده است که وقتي حبيب به شهادت رسيد انکساري در چهره‌ي

امام حسين (عليه السلام) ايجاد شد و حضرت فرمودند: «اي حبيب تو

انسان فاضلي بودي که هر شب يک ختم قرآن مي‌کردي.[5] و در جايي

ديگر آمده است که امام فرمودند: عندالله احتسب نفسي و حماة اصحابي.

«خودم و اصحابم را نزد خدا حساب مي‌کنم.»[6]

[1] . ابصار العين، ص101.
[2] .منتخب طريحي
[3] .ابصار العين، ص57.
[4] .متقل الحسين مقدم، ص254.
[5] . ينابيع الموده، ج3، ص72.
[6] . وقعة الطف، ص231.

سالروز شهادت محمد حسین فهمیده بسیجی 13 ساله

در جبهه جنوب سال 1359

زندگی نامه

وی فرزند محمد تقی است که در خانواده ای مذهبی د ریکی از روزهای

بهاری اردیبهشت 1346 ( مصادف با سوم محرم ) در شهر خون و قیام در

خانه ای محقر و کوچک درمحله پامنار قم چشم به جهان گشود.

دوران کودکی راهمراه سایرفرزندان خانواده و درکنار برادرش داوود که

وی نیز سه سال بعد از شهادت محمد حسین  به فوز شهادت نایل آمد،

با صفا وصمیمیت ودر زیر سایه محبت و توجه پدر و مادری مهربان ،

سپری کرد . درسال 1352، به مدرسه رفت وکلاس اول تا چهارم ابتدایی

را با یک معلم روحانی طی کرد. سال پنجم ابتدایی واول و دوم راهنمایی

را به دلیل انتقال خانواده اش به کرج در دو مدرسه دراین شهر گذراند.

درهمین دوران بود که به واسطه حوادث انقلاب، روح وی نیز، مانند

میلیون ها جوان و نوجوان دیگر کشور، دچار تحولات عظیمی گردید.

شخصیت او با داشتن خانواده ای متدین ومذهبی و شرایط خاص شهر

مقدس قم و نیز زمینه مساعد روحی به گونه ای شکل گرفت که سرشار

از دین و فرهنگ غنی اسلام بود.

از عوامل مهم دیگر د رشکل گیری شخصیت او ، نوارها واعلامیه های

امام بود که قبل از انقلاب به دست او می رسید.

شهید فهمیده ، نوجوانی خوش برخورد، شجاع ، فعال ، کوشا بود که به

مطالعه علاقه زیادی داشت و با وجود این که به سن تکلیف نرسیده بود،

نماز می خواند و احترام خاصی برای والدینش قایل بود و هرگز به آن ها

بی احترامی نمی کرد. شیفته و عاشق امامقدس سره بود و با تمام وجود

سعی در اجرای فرامین امامقدس سره داشت . او می گفت :امام هر چه

اراده کند، همان را انجام خواهم داد و من تسلیم او هستم .

هنگام ورود اما مقدس سره به ایران به دلیل مصدوم بودن ، موفق به

زیارت امامقدس سره نگردید، اما پس از بهبودی دراولین فرصت به شهر

مقدس قم رفته و موفق به دیدار شد. شهید فهمیده ، یکی از هزاران

دانش آموز بسیجی کشور است که با نثار خون خود برطراوت و سرخی

خون شهدای انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی افزود. وی دوران کودکی و

نوجوانی خود را در حالی سپری کرد که هر روز آن همراه حادثه ای بود

که در شکل گیری شخصیت او موثر واقع می شد. او با سرمایه عظمیی

از فهم و درک انقلابی واسلامی به دنبال طوفان حوادث انقلاب، واردجنگ

شد و با وجود سن کم ، خود را به خونین شهر قهرمان رسانید و با اقدامی

آگاهانه و شجاعانه ، نام خود را در دفتر شهیدان زنده تاریخ ثبت کرد.این

دانش آموز رزمنده بسیجی، با ایمان و بینش عمیق واستوارخود در جنگ

با دشمن پیش قدم و با نیل به شهادت ، درس شجاعت ، فداکاری و

مقاومت را به همه بسیجیان و امت حزب الله آموخت، امام بزرگوارمان از

این نوجوان 13 ساله به عنوان رهبر یا د فرموده و بدین گونه نام و یاد او،

منشا حماسه های بزرگ شد و تحول عظیمی در شیوه های دفاع مقدس

و نبرد رزمندگان اسلام ایجاد کرد و راه پیروزی وسرافرازی را یکی پس از

دیگری، هموار ساخت . امروز شهید فهمیده به حق الگوی شایسته ای

برای دانش آموزان بسیجی و جوانان و نوجوانان کشور می باشد و

یاد آوری این حماسه می تواند یادآور دوران دفاع مقدس و ارزش های

والای آن زمان باشد[بسیج] 

جنگ با زورگویان

دشمن ناجوانمردانه به خاک ایران حمله کرده بود. می خواست همه جا را

بگیرد. آنها به هیچ کس رحم نمی کردند. به هر جا می رسیدند خراب

می کردند. هر کس را می دیدند می کشتند. ارتش هنوز آماده نبود. هر

طور شده باید جلو آنها گرفته می شد. عده ای از جوانان شهرهای مرزی

مقابل آنها ایستادند و با آنها می جنگیدند؛ اما تعداد آنها خیلی کم بود. باید

نیروهای بیشتری از تمام ایران به آنجا می رفتند تا جلو آنها را بگیرند وگرنه

همه کس و همه چیز را نابود می کردند.

سربازان امام خمینی (رحمه الله علیه)

امام خمینی (رحمه الله) رهبر کشور ایران از جوانان خواست به جبهه بروند.

خیلی از جوانان به جبهه رفتند. محمدحسین فهمیده هم تصمیم گرفت به

جبهه برود. و به حرف رهبرش گوش کند؛ اما او را به جبهه نمی بردند.

او 13 سال بیشتر نداشت. او خودش را هر طور شده به جبهه و خط مقدم

رساند. خط مقدم نزدیک دشمن بود.

تصمیم مهم

یک روز تانک های زیادی به طرف ایران حرکت می کردند. محمدحسین به

نظرش رسید که تانک ها دارند همه را می کشند. او چند نارنجک با خودش

برداشت و به طرف تانک ها رفت. در هیچ جای دنیا با نارنجک به جنگ تانک

نمی روند؛ اما محمد حسین مجبور بود چون اسلحه بهتری نداشت. او باید

هر چه می توانست به تانک نزدیک شود. همین کار را هم کرد. تانک با

صدای وحشتناکی به چند قدمی او رسید. او با خودش فکر کرد اگر چند

نارنجک را با هم منفجر کند می تواند تانک را از کار بیندازد. او ضامن

نارنجک ها را کشید. گرد و خاک زیادی بلند شد. چند لحظه بعد تانک آتش

گرفت. محمد حسین دیگر دیده نمی شد. «محمد حسین فهمیده» به

آسمان پرکشید. بقیه تانک ها دیگر جلو نیامدند. کار محمدحسین فهمیده

همه جا پیچیده بود. او 13 ساله بود.

فهمیده در بیان رهبری

رهبر معظم انقلاب ، می فرمایند:

 زنده نگه داشتن یاد حادثه شهادت دانش آموز بسیجی ، شهید فهمیده از

اصالت های دفاع مقدس می باشد .

مقام معظم رهبری د ردیدار با خانواده او در رابطه با فداکاری و شجاعت

او فرمودند:

 بروز چنین حوادثی که از تربیت صحیح واصالت های خانوادگی است ،

صرفا درمحیط های اسلامی جلوه گری و نور افشانی می کند.  

فهمیده از نگاه آوینی

سید شهیدان اهل قلم ، حاج مرتضی آوینی ، در قسمتی از برنامه پنجم

روایت فتح با نامشهری درآسمان شهادت محمد حسین فهمیده را این 

گونه زیبا ترسیم می کند:

 خرمشهر، از همان آغاز خونین شهر شده بود. خرمشهر، خونین شهر 

شده بود. آیا طلعت را جز از منظر این آفاق  می توا ن نگریست ؟ آنان 

در غربت جنگیدند و با مظلومیت به شهادت رسیدند و پیکرهای شان زیر 

تانک های شیطان تکه تکه شد و به آب و باد و خاک و آتش پیوست . اما... 

راز خون آشکار شد. راز خون را جز شهدا در نمی یابند. گردش خون در 

رگ های زندگی شیرین است . اما ریختن آن در پای محبوب ، شیرین تر.

... شایستگان آنانند که قلبشان را عشق تا آن جا انباشته است که ترس

از مرگ جایی برای ماندن ندارد. شایستگان جاودانانند. حکمرانان جزایر

سرسبز اقیانوس بی انتهای نور، که پرتوی از آن همه کهکشان آسمان

دوم را روشنی بخشیده است.  

خبر شهادت حسین فهمیده

صدای جمهوری اسلامی ایران با قطع برنامه های خود اعلام می کند که

نو جوانی سیزده ساله با فداکاری زیر تانک عراقی رفته آن را منفجر کرده

و خود نیز به شهادت رسیده است . امام قدس سره در پیامی که به

مناسبت دومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی صادر می کنند، جملات

معروف خود را پیرامون او می فرمایند:

رهبر ماآن طفل سیزده ساله ای است که با قلب کوچک خود که ارزشش

از صدها زبان و قلم بزرگ تر است، با نارنجک ، خود را زیر تانک دشمن

انداخت وآن را منهدم نمود و خود نیز شربت شهادت نوشید.

به این ترتیب و با این کلمات ، حسین و فداکاری و شجاعت او جاودانه شد.

بقایای پیکر شهید حسین فهمیده دربهشت زهرا، قطعه 24، ردیف 44،

شماره 11، به خاک سپرده می شود.

چه کسی فتوای قتل امام حسین را صادر کرد؟

"ابن حارث" معروف بود به شریح بن قاضی که اصلاً یمنی بود.

پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) را دیده بود و در زمان حضرت محمد(ص)

و ابوبکر منصبی نداشت و در زمان عمر به قضاوت کوفه منصوب شد ودر

زمانهای عثمان و علی (ع) و امام حسن(ع) و معاویه و یزید و عبدالملک و

حجاج و... بر منصب قضاوت بود و وقتی امام علی(علیه السلام) او را به

این منصب گماشت بر او شرط کرد که هیچ حکمی را اجرا نکند، مگر آنکه 

آن را بر امام (علیه السلام) عرضه کند.

قضاوت میان حضرت علی(ع) و مرد نصرانی توسط قاضی شریح

نمونه دیگر داستان خلیفه عدالت گستر اسلام علی(ع) است. آن حضرت

روزی سپرگم شده خود را نزد مردی نصرانی یافت او را به نزد قاضی

شریح آورد و گفت: این سپر مال من است وآن را نزد این شخص یافتم که

آن را نه به ایشان فروخته ام ونه بخشیده ام. شریح از مرد نصرانی پرسید:

در مورد ادعای امیر المؤمنین چه پاسخی دارید؟ آن مرد گفت: این سپر از

من ودر ملک من است و امیر هم نزد من دروغگو نمی باشد، قاضی بسوی

علی (ع) نگاه کرد و از وی پرسید: ای امیر! آیا شاهدی هم داری؟

علی (ع) خندید و گفت: شریح به حق رسیده و من شاهدی ندارم.

و قاضی به نفع نصرانی فیصله خود را صادر نمود و آن مرد سپر را گرفت

ورفت و لی دوباره از راه برگشت وگفت: همانا من شهادت می دهم که

این فیصله و حکم پیغمبران است ؛ امیر المؤمنین من را به محاکمه نزد

قاضی خود می برد و او هم به ضرر امیر فیصله می کند. من به یگانگی

خدا و رسالت محمد (ص) شهادت می دهم. ای امیر المؤمنین! این سپر

مال شما است و زمانی که شما از جنگ صفین بر گشته بودید من به

دنبال لشکر شما می آمدم و این سپر را که از بالای یکی از شتر های

شما افتاده بود؛ من برداشتم. علی(ع) به ایشان گفت: این سپر حالا برای

شما باشد و آنرا به وی بخشید.

تذکر حضرت علی (ع) خطاب به قاضی شریح

از مهم‏ترین قضایایى که در آن، رفتار و عملکرد شریح توسط امیرالمؤمنین

(علیه السلام)نکوهش شده تا جایى که امام با نوشتن نامه ‏اى به او از کار

اشتباهش انتقاد نموده است،موضوع خرید خانه‏ اى مجلل به قیمت 80

دینار در دوران تصدى مقام قضاوت بوده است که شرح آن، همراه با نامه

امام (علیه السلام) در کتاب «نهج البلاغه‏» آمده است « نامه 3 » .

به من خبر دادند که خانه‏ ای به هشتاد دینار خریده‏ ای، و سندی برای آن

نوشته‏ ای، و گواهانی آن را امضا کرده‏ اند. (شریح گفت: آری ای امیر

مومنان امام(ع) نگاه خشم آلودی به او کرد و فرمود:ای شریح! به زودی

کسی به سراغت می‏ آید که به نوشته‏ ات نگاه نمی‏ کند، و از گواهانت

نمی‏ پرسد، تا تو را از آن خانه بیرون کرده و تنها به قبر بسپارد. ای شریح!

اندیشه کن که آن خانه را با مال دیگران یا با پول حرام نخریده باشی، که

آنگاه خانه دنیا و آخرت را از دست داده ‏ای. اما اگر هنگام خرید خانه، نزد

من آمده بودی، برای تو سندی می‏نوشتم که دیگر برای خرید آن به درهمی

یا بیشتر، رغبت نمی‏ کردی و آن سند را چنین می‏نوشتم: هشدار از 

بی اعتباری دنیای حرام این خانه‏ ای است که بنده‏ای خوارشده، و 

مردهای آماده کوچ کردن، آن را خریده، خانه‏ای از سرای غرور، که در 

محله نابودشوندگان،و کوچه هلاک شدگان قرار دارد، این خانه به چهار 

جهت منتهی می گردد.یک سوی آن به آفتها و بلاها، سوی دوم آن به 

مصیبتها،وسوی سوم به هوا و هوسهای سست‏ کننده،و سوی چهارم آن 

  به شیطان گمرا ه کننده ختم می‏شود، و در خانه به روی شیطان

 گشوده است....

شریح و حادثه کربلا

اولین مداخله شریح در آغاز نهضت کربلا، مربوط به بیعت هفتاد تن از

بزرگان کوفه همچون: حبیب‏بن مظاهر، محمدبن اشعث . ، مختار ثقفى،

عمربن سعد و . . . در حضور شریح و شاهد گرفتن وى بر هوادارى آل‏ على

(علیه السلام) و دعوت از امام حسین (علیه السلام)براى سپردن حکومت

کوفه به او بود .ولى صرف نظر از پیمان شکنى بیش‏تر این بزرگان، خود

شریح نیز به محض ورود عبیدالله به کوفه در دارالاماره او حضور یافت و

بدون در نظر گرفتن تعهد بر وفادارى با آل‏ على، به جرگه مخالفین آن‏ها

پیوست و یکى از مشاورین درگاه عبیدالله گردید.و عبیدالله نیز که جهت

رسیدن به مقاصد خود به حمایت اشخاصى همچون شریح قاضى - که

در میان مردم مقدس مآب کوفه، از شخصیت ممتازى برخوردار بود - نیاز

داشت، از او استقبال کرد و او همان کارى که در برابر سوء استفاده‏ هاى

«زیاد» و پسرش عبیدالله انجام داد، تا جایى که عبیدالله از کم‏ترین سخن

او فتوایى ساخت « معروف است که وی به دستور عبیدالله زیاد، فتوا داد

که چون حسین بن علی(علیه السلام)بر خلیفه وقت خروج کرده،دفع او بر

مسلمانان واجب است.» و از آن براى بسیج مردم کوفه علیه حسین‏ بن

على (علیه السلام) استفاده کرد بر اثر همین فتوی بود که مردم با امام

خود جنگیدند و شهیدش کردند و او که شاهد چنین سوء استفاده‏ هایى 

از گفته خود بود، مهر سکوت بر لب نهاد و به دلیل ترس، مصلحت جویى 

و عافیت‏ طلبى خود کوچک‏ترین اعتراضى نکرد و به این وسیله کفه 

ترازوی دشمن را در مقابل آل‏ على(ع) سنگین‏ تر نمود .

پس از قیام مختار 

مختار پس از تسلط بر کوفه و آرام کردن اوضاع این شهر، شریح قاضى

را که به دنبال بروز فتنه در جهان اسلام، از منصب قضاى کوفه استعفا

کرده و خانه نشین شده بود، به کار قضاوت برگرداند . سپاهیان مختار

و به خصوص شیعیان او، با این کار مخالفت نموده و از مختار خواستند

که وى را عزل کند. شریح نیز پس از شنیدن این اعتراضات، خود را به

بیمارى زد، در نتیجه مختار نیز که تاب تحمل اعتراضات بسیار یاران خود

را نداشت، شریح را از کار برکنار نمود و پس از برقرارى خلافت عبدالملک

و تسلط او بر کوفه، شریح توسط این خلیفه مجددا به مسند قضاوت باز

گردانده شد و پس از به دست گرفتن امارت کوفه توسط حجاج، وى مقام

قضاى این شهر را تثبیت نمود و شریح علاوه بر اشتغال بر این امر،

از مشاوران حجاج نیز به شمار مى رفت . وی حدودا در سن 120 سالگی

فوت کرد.

درباره فلسفه گریه و اشک برای ائمه معصومین(علیهم السلام)بویژه برای

امام حسین(علیه السلام) و یارانش در واقعه کربلا، دلایل و مطالب زیادی

نقل و منتشر شده اما بیانات رهبر معظم انقلاب دراین باره،بسیار روشنگر،

روان و گویاست.

ایشان در سخنانی در این باره به سوال"چرا ماتم و اشک؟"پاسخروشنی

داده اند و "جنبه نمادین و حقیقی عزاداری" برای حضرت اباعبدالله(ع) را

تشریح کرده اند.

رهبر انقلاب این سخنان را به مناسبت سالروز قیام نوزدهم دی‌ماه‏ در

سال ۸۶ و در دیدار اقشار مختلف مردم قم بیان کرده اند:

"میگویند چرا ماتم و گریه و اشک را در بین مردم رواج میدهید؟ 

این ماتم و اشک براى ماتم و اشک نیست، براى ارزشهاست.

آنچه پشت سر این عزاداریها،بر سر و سینه زدنها، اشک ریختنها وجود دارد،

عزیزترین چیزهائى است که در گنجینه‏ ى بشریت ممکن است وجود داشته

باشد؛او همان ارزشهاى معنوىِ الهى است. اینها را میخواهند نگه دارند که

حسین‏ بن ‏على(علیه السلام) مظهر این ارزشها بود. یادِ آنهاست؛

زنده نگه داشتن آنهاست.

و ملت اسلام اگر نام حسین را و یاد حسین را زنده نگه بدارد و آن را الگو

قرار بدهد براى خود، از همه‏ ى موانع و مشکلات عبور خواهد کرد. لذاست

که ما در انقلاب اسلامى، در نظام جمهورى اسلامى از صدر تا ذیل، همه -

مردم، مسئولین، بزرگان، شخص امام بزرگوار ما - بر روى مسئله‏ ى امام

حسین(علیه السلام) و مسئله‏ ى عاشورا و همین عزاداریهاى مردمى،

تکیه کردند و جا دارد. این عزاداریها جنبه‏ ى نمادین دارد، جنبه‏ى حقیقى

هم دارد؛ دلها را نزدیک میکند، معارف را روشن میکند."

رهبر معظم انقلاب در بخش دیگری از سخنان خود بار دیگر بر موضوع

"بصیرت" تاکید و خاطرنشان می کند: جنبه‏ ى عاطفى آن(عزاداری ها)

هم تأثیرگذارِ بر روى عواطف و احساسات همه‏ ى مردم است. جنبه ‏ى

عمقى و معنوى آن، صاحبان فکر و بصیرت را آگاه میکند؛ روشن میکند.

بنده بارها در طول این سالها این جمله‏ ى امیرالمؤمنین (علیه‏الصّلاة

والسّلام) را عرض کرده ‏ام که فرمود: «ألا لا یحمل هذا العلم إلّا أهل

البصر والصّبر»؛ این پرچم - پرچم انسانیت، اسلام، توحید - را آن کسانى

که داراى این دو خصوصیتند، میتوانند بر دست بگیرند و بلند نگه دارند؛

«البصر والصّبر»؛ بصیرت و استقامت. امام حسین (علیه‏السّلام) مظهر

بصیرت و استقامت است." 

دوم محرم : ورود امام حسین (ع) به کربلا

بدانکه در روز ورود آن حضرت به کربلا خلاف است واصح اقوال آنست که 

ورود آن جناب به کربلا در روز دوم محرم الحرام سال شصت و یکم هجرت

 بوده و چون به آن زمین رسید پرسید که این زمین چه نام دارد؟ عرض

کردند کربلا می‌نامندش، چون حضرت نام کربلا شنید گفت:

اّلّلهُمَّ اِنّ اَعُوذُبِکَ مِنَ الْکَرْبِ وَالْبَلآءِ

پس فرمود: که این موضوع کرب و بلا و محل محنت و عنا است فرود آئید

که اینجا منزل و محل خیام ما است، و این زمین جای ریختن خون ما است.

و در این مکان واقع خواهد شد قبرهای ما، جدم رسول خدا (صلی الله

علیه و آله و سلم) به اینها پس در آنجا فرود آمدند. و جز نیز با اصحابش در

طرف دیگر نزول کردند و چون روز دیگر شد عمر بن سعد (ملعون) با چهار

هزار مرد سوار به کربلا رسید و در برابر لشکر آن امام مظلوم فرود آمدند.

ابوالفرج نقل کرده: پیش از آنکه ابن زیاد عمر سعد را به کربلا روانه کند او

را ایالت ری داده و والی ری نموده بود چون خبر به ابن زیاد رسید که امام

حسین (علیه السلام) به عراق تشریف آورده پیکی به جانب عمر بن سعد

فرستاد که اولا برو به جنگ حسین و او را بکش و از پس آن به جانب ری

سفر کن. عمر سعد به نزد ابن زیاد آمده گفت ای امیر از این مطلب عفو

نما گفت ترا معفو می‌دارم و ایالت ری از تو باز می‌گیرم عمر سعد مردد

شد مابین جنگ با امام حسین علیه السلام و دست برداشتن از ملک ری

لاجرم گفت مرا یک شب مهلت ده تا در کار خویش تاملی کنم پس شب

را مهلت گرفته و در امر خود فکر نمود، آخرالامر شقاوت بر او غالب گشته

جنگ سیدالشهداء علیه السلام را به تمنای ملک ری اختیار کرد، روز دیگر

به نزد ابن زیاد رفت و قتل امام علیه السلام را بر عهده گرفت پس ابن زیاد

با لشکر عظیم او را به جنگ حضرت امام حسین علیه السلام روانه کرد.

سبط ابن الجوزی نیز فریب به همین مضمون را نقل کرده، پس از آن محمد

بن سیرین نقل کرده که می‌گفت: معجزه‌ای از امیرالمومنین (علیه السلام)

در این باب ظاهر شد، چه آن حضرت گاهی که عمر سعد را در ایام

جوانیش ملاقات می کرد به او فرموده بود: وای بر تو یابن سعد چگونه

خواهی بود در روزی که مردد شوی مابین جنت و نار و تو اختیار جهنم کنی

و بالجمله چون عمر سعد وارد کربلا شد عروه بن قیس احمسی را طلبید و

خواست که او را به رسالت به خدمت حضرت بفرستد و از آن جناب بپرسد

که برای چه به اینجا آمده‌ای و چه اراده داری، چون عروه از کسانی بود که

نامه برای آن حضرت نوشته بود حیا می‌کرد به سوی آن حضرت برود و

چون سخن گوید، گفت مرا معفو دار و این رسالت را به دیگری واگذار، پس

ابن سعد بهر یک از رؤسای لشکر که می گفت باین علت ابا می‌کردند زیرا

که اکثر آنها از کسانی بودند که نامه برای آن جناب نوشته بودند و حضرت

را به عراق طلبیده بودند پس کثیر بن عبدالله که ملعونی شجاع و بی‌باک

و بی‌حیائی فتاک بود برخاست و گفت که من برای این رسالت حاضرم و

اگر خواهی ناگهانی او را بهقتل در آورم عمر سعد گفت این را نمی‌خواهم

ولیکن برو به نزد او و بپرس که برای چه باین دیار آمده. پس آن لعین متوجه

لشکرگاه آن حضرت شد. ابوثمامه صائدی را چون نظر بر آن پلید افتاد به

حضرت عرض کرد که این مرد که به سوی شما می‌آید بدترین اهل زمین و

خونریزترین مردم است این بگفت و به سوی کثیر شتافت و گفت اگر به نزد

حسین علیه السلام خواهی شد شمشیر خود را بگذار و طریق خدمت

حضرت را پیش دار گفت لاوالله هرگز شمشیر خویش را فرو نگذارم همانا

من رسولم اگر گوش فرا دارید ابلاغ رسالت کنم ورنه طریق مراجعت

گیرم. ابوثمامه گفت پس قبضه شمشیر ترا نگه می دارم تا آنکه رسالت

خود را بیان کنی و برگردی گفت به خدا قسم نخواهم گذاشت که دست

بر شمشیرم گذاری گفت به من بگو آنچه داری تا به حضرت عرض کنم و

من نمی‌گذارم که چون تو مرد فاجر و فتاکی با این حال به خدمت آن سرور

روی، پس لختی با هم بد گفتند و آن خبیث به سوی عمر سعد برگشت و

حکایت حال را نقل کرد، عمر قره بن قیس حنظلی را برای رسالت روانه

کرد. چون قره نزدیک شد حضرت با اصحاب خود فرمود که این مرد را

می‌شناسید؟ حبیب من مظاهر عرض کرد بله مردیست از قبیله حنظله و

با ما خویش است و مردی است موسوم به حسن رای و من گمان

نمی‌کردم که او داخل لشکر عمر سعد شود. پس آن مرد آمد به خدمت

آن حضرت و سلام کرد و تبلیغ رسالت خود نمود، حضرت در جواب فرمود

که آمدن من بدینجا برای آنست که اهل دیار شما نامه‌های بسیار به من

نوشتند و به مبالغه بسیار مرا طلبیدند، پس اگر از آمدن من کراهت دارید

برمی‌گردم و می‌‌روم پس حبیب رو کرد به قره و گفت وای بر تو ای قره از

این امام به حق روی می‌گردانی و به سوی ظالمان می‌روی بیا یاری کن

این امام را که به برکت پدران او هدایت یافته‌ای، آن بی‌سعادت گفت پیام

ابن سعد را ببرم و بعد از آن با خود فکر می‌کنم تا ببینم چه صلاح است.

پس برگشت به سوی پسر سعد و جواب امام را نقل کرد، عمر گفت

امیدوارم که خدا مرا از محاربه و مقاتله با او نجات دهد. پس نامه‌ای به

ابن زیاد نوشت و حقیقت حال را در آن درج کرده برای ابن زیاد فرستاد.

حسان بن فائد عبسی گفت که من در نزد پسر زیاد حاضر بودم که این

نامه بدو رسید چون نامه را باز کرد و خواند گفت:

یِرجُوُ النَّجاتَ وَلاتَ حینَ مَناصٍ

الانَ اِذْ عُلّقَتْ مُخالِبُنابِه

یعنی الحال که چنگالهای ما بر حسین بند شده در صدد نجات خود برآمده

و حال آنکه ملجاء و مناصی از برای رهائی او نیست. پس در جواب عمر

نوشت که نامه تو رسید به مضمون آن رسیدم، پس الحال بر حسین عرض

کن که او و جمیع اصحابش برای یزید بیعت کنند تا من هم ببینم رای خود

را در باب او بر چه قرار خواهد گرفت والسلام. پس چون جواب نامه به عمر

رسید آنچه عبیدالله نوشته بود به حضرت عرض نکرد. زیرا که می‌دانست

آن حضرت به بیعت یزید راضی نخواهد شد. ابن زیاد پس از این نامه نامه

دیگری نوشت برای عمر سعد که یابن سعد حایل شو میا حسین و اصحاب

او و میان آب فرات و کار را برایشان تنگ کن و مگذار که یک قطره آب

بچشند چنانکه حائل شدند میان عثمان بنعفان تقی زکی و آب در روزی که

او را محصور کردند. پس چون این نامه به پسر سعد رسید همان وقت

عمر بن حجاج را با پانصد سوار بر شریعه موکل گردانید و آن حضرت را از

آب منع کردند، و این واقعه سه روز قبل از شهادت آن حضرت واقع شد

و از آن روزی که عمر سعد به کربلا رسید پیوسته ابن زیاد لشکر برای او

روانه می‌کرد، تا آنکه به روایت سید تا ششم محرم بیست هزار سوار نزد

آن ملعون جمع شد. و موافق بعضی از روایات پیوسته لشکر آمد تا به

تدریج سی هزار سوار نزد عمر جمع شد، و ابن زیاد برای پسر سعد نوشت

که عذری از برای تو نگذاشتم در باب لشکر باید مردانه باشی و آنچه واقع

می‌شود در هر صبح و شام مرا خبر دهی.

پس چون حضرت آمدن لشکر را برای مقاتله با او دید به سوی ابن سعد

پیامی فرستاد که من با تو مطلبی دارم و می‌خواهم ترا ببینم، پس

شبانگاه یکدیگر را ملاقات نموده و گفتگوی بسیار با هم نمودند پس عمر

به سوی لشکر خویش برگشت و نامه به عبیدالله بن زیاد نوشت که ای

امیر خداوند آتش برافروخته نزاع ما را با حسین خاموش کرد و امر امت

را اصلاح فرمود، اینک حسین (علیه السلام) با من عهد کرده که برگردد به

سوی مکانی که آمده یا برود در یکی از سرحدات منزل کند و حکم او مثل

یکی از سایر مسلمانان باشد در خیر و شر یا آنکه برود در نزد امیر یزید

دست خود را در دست او نهد تا او هر چه خواهد بکند. و البته در این مطلب

رضایت تو و صلاحیت امت است.

مؤلف گوید: اهل سیر و تواریخ از عقبه بن سمعان غلام رباب زوجه امام

حسین (علیه السلام) نقل کرده‌اند که گفت من با امام حسین

(علیه السلام) بودم از مدینه تا مکه و از مکه تا عراق واز او مفارقت نکردم

تا وقتی که به درجه شهادت رسید، و هر فرمایشی که در هر جا فرمود

اگرچه یک کلمه باشد خواه در مدینه یا در مکه یا در عراق یا روز شهادتش

تمام را حاضر بودم و شنیدم این کلمه را که مردم می‌گویند آن حضرت

فرمود دست خود را در دست یزید بن معاویه گذارد، نفرمود.

فقیر گوید: پس ظاهر آنست که این کلمه را عمر سعد از پیش خود در نامه

درج کرده تا شاید اصلاح شود و کار به مقاتله نرسد چه آنکه عمر سعد از

ابتداء جنگ با آن حضرت

را کراهت داشت و مایل نبود.

و بالجمله چون نامه به عبیدالله رسید و خواند گفت این نامه شخص ناصح

مهربانی است با قوم خود و باید قبول کرد. شمر ملعون برخاست و گفت

ای امیر آیا این مطلب را از حسین قبول می‌کنی؟ به خدا سوگند که اگر او

خود را به دست تو ندهد و در پی کار خود رود، امر او قوت خواهد گرفت و

ترا ضعف فرو خواهد گرفت اگر خلاف کند دفع او را دیگر نتوانی کرد، لکن

الحال به جنگ تو گرفتار است و آنچه رایت در باب او قرار گیرد از پیش

می‌رود. پس امر کن که در مقام اطاعت و حکم تو برآید پس آنچه خواهی

از عقوبت یا عفو در این باب به عمر بن سعد با تو آن را روانه می کنم و باید

ابن سعد آن را بر حسین و اصحابش عرض نماید اگر قبول اطاعت من

نمودند، ایشان را سالماً به نزد من بفرستد و اگر نه با ایشان کارزار کند و

اگر پسر سعد از کارزار با حسین اباء نماید تو امیر لشکر می‌باش و گردن

عمر را بزن و سرش را برای من روانه کن.

پس نامه نوشته به این مضمون:

ای پسر سعد من ترا نفرستادم که با حسین رفق و مدارا کنی و در جنگ با

او مسامحه و مماطله نمائی و نگفتمسلامت و بقای او را متمنی و مترجی

باشی و نخواستم گناه او را عذرخواه گردی و ازبرای او به نزد من شفاعت

کنی، نگران باش اگر حسین و اصحاب او در مقام اطاعت و انقیاد حکم من

می‌باشند پس ایشان را به سلامت برای من روانه نما؛ و اگر اباء وامتناع

نمایند با لشکر خود ایشان را احاطه کن و با ایشان مقاتلت نما تا کشته

شوند و آنها را مثله کن همانا ایشان مستحق این امر می‌باشند و چون

حسین کشته شد سینه و پشت او را پایمال ستوران کن چه او سرکش و

ستمکار است و من دانسته‌ام که سم ستوران مردگان را زیان نکند چون

بر زبان رفته است که اگر او را کشم اسب بر کشته او برانم این حکم باید

انفاذ شود. پس اگر به تمام آنچه امرت کنم اقدام نمودی جزای شنونده و

پذیرنده به تو می‌دهم و اگر نه از عطا محرومی و از امارات لشکر معزول

و شمر بر آنها امیر است و منصوب والسلام. آن نامه را به شمر داد و به

کربلا روانه نمود.

برگرفته از کتاب منتهی الامال، تألیف حاج شیخ عباس قمی

به مناسبت اعتراض و افشاگری حضرت امام خمینی (ره) در 4 آبان سال

1343 علیه پذیرش ننگین کاپیتولاسیون توسط رژیم وابسته و دیکتاتور

محمدرضا پهلوی

مطابق این قانون، اگر مأمور سیاسی یک کشور در کشور دیگر حضور یابد،

از مصونیت سیاسی و قضایی برخوردار است و محل اقامتش نیز مورد

حفاظت و حراست قرار می گیرد و حتی اگر مرتکب جرمی شود،

نمی توان او را بازداشت کرد...

واژه کاپیتولاسیون درمفهوم عامه حقوقی به معنای نظام قضاوت کنسولی

کنسولی و برخی از امتیازات و تضمینات و مصونیت های قضایی است وبه

قراردادهایی اطلاق می شود که بر اساس آن اتباع یک دولت در قلمرو

دولت دیگر مشمول قوانین کشور خود می شوند و قوانین مذکور توسط

کنسول آن دولت در محل اجرا می شود. به موجب توافق نامه بین المللی

وین، اگر مأمور سیاسی یک کشور در کشور دیگر حضور یابد، از مصونیت

سیاسی و قضایی برخوردار است و محل اقامتش نیز مورد حفاظت و

حراست قرار می گیرد و حتی اگر مرتکب جرمی شود، نمی توان او را

بازداشت کرد.

پیامبراکرم (ص) در خصوص اینکه آتش عشق حسینی هرگز خاموش

نمی‌شود، می‌فرمایند: برای شهادت حسین (علیه السلام)، حرارت و

گرمایی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.

 

 

امام علی (ع) فرموده‌اند: خداوند برای ما، شیعیان و پیروانی برگزیده است

 

که ما را یاری می‌کنند، با خوشحالی ما خوشحال می‌شوند و در اندوه غم

 

 

ما، محزون می‌گردند.

 

 

امام سجاد (ع) فرمودند: هر مؤمنی که چشمانش برای کشته شدن

 

حسین بن علی (علیه السلام) و همراهانش اشک‌بار شود و اشک بر

 

صورتش جاری گردد، خداوند او را در غرفه‌های بهشتی جای می‌دهد.

 

 

امام رضا (ع) فرموده‌اند: هر گاه ماه محرم فرا می‌رسید،

 

پدرم (موسی بن جعفر علیه السلام) دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و

 

افسردگی بر او غلبه می‌یافت تا آن که 10 روز از محرم می‌گذشت،

 

روز دهم محرم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.

اين خون سيدالشهدا(ع) است كه خونهاى همه ملتهاى اسلامى

را به جوش مى‏ آورد .

محرم ماهى است كه عدالت در مقابل ظلم و حق در مقابل باطل قيام كرده،

و به ‏اثبات رسانده است كه در طول تاريخ ،

هميشه حق بر باطل پيروز شده است .

پروردگارا! این ماه محرم و ایام عزاداری 

را برای ما میدان پیشرفتی در معارف و عمل اسلامی قرار بده. 20/4/70

تأکید بر سبک زندگی حسینی ؛

ستاد ساماندهی شئون فرهنگی در مناسبت های مذهبی به مناسبت

محرم الحرام 1435 هجری قمری (1392 هجری شمسی) بیانیه ای را به

شرح ذیل صادر کرد:

بار دیگر عطر دل انگیز محرم در فضای زمان و مکان پیچید و خاطره جانبازی

و رشادت سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران باوفایش را

در یادها زنده کرد. محرم آمد و پیام عدالت خواهی و ظلم ستیزی و ولایت

محوری را در گوش جان ها طنینی دوباره افکند. سالگرد قیام اباعبدالله (ع)

این بار علاوه بر یادآوری خاطره شهادت فرزند رسول خدا (ص) با

حادثه هایی همراه گشته که دل شیعیان و مسلمانان جهان را به درد آورده

است.

آری مراسم پرشکوه محرم و عزاداری سید الشهدا امسال در حالی اقامه

می شود که امت اسلام شاهد بروز فتنه های ویرانگری در کشورهای

اسلامی است نتایج انقلاب مردم مسلمان را به تاراج می برند، در سوریه

شاهد بروز جنگ و خونریزی هستیم و هر روز از اخبار قتل عام و انفجارات

خونین در عراق و پاکستان و افغانستان باخبر می شویم.

و از طرف دیگر نیز با فعالیت های تبلیغی منفی و اختلاف انگیز دشمنان

اسلام و در رسانه ها و فضاهای مجازی روبرو هستیم، آری دنیای اسلام

امروز بیش از هر زمان دیگری تشنه بصیرت، وحدت و همدلی است لذا

شایسته است شیعیان جهان به ویژه هموطنان عزیز، با بصیرتی افزون تر

مراسم ماه محرم و صفر امسال را با شکوهی هر چه تمام تر برگزار نموده

تا ضمن ابراز انزجار از این فعالیت های موهن همواره با حفظ وحدت کلمه،

غیرت اسلامی و شیعی خود را به رخ جهانیان بکشند.

ستاد ساماندهی شئون فرهنگی در مناسبت های مذهبی با تسلیت

فرارسیدن ایام سوگواری و عزاداری حضرت سید الشهدا و یاران باوفایش،

ضمن تشویق مومنین به برگزاری هر چه باشکوهتر مراسم عزاداری در

ایام محرم و صفر توجه هموطنان عزیز و هیئات مذهبی و برگزار کنندگان

هر گونه مراسم عزاداری را به رعایت نکات زیر جلب می نماید:

1- برگزاری مراسم عزاداری هیئات مذهبی با محوریت مسجد، برنامه های

قرآنی و وعظ و خطابه با بهره مندی از مبلغین با تاکید بر موضوع سبک

زندگی حسینی، خداباوری و ایمان، آزادگی و عزت، شجاعت و حماسه،

قیام حسینی

2- توجه جدی به ادعیه و زیارات، مناجات ماثوره از ائمه طاهرین

(علیهم السلام) در برنامه های اصلی و برگزاری نماز جماعت اول وقت

و توجه ویژه به برگزاری نماز جماعت ظهر عاشورا

3-توجه مبلغین و سخنوران محافل حسینی به محوریت انقلاب اسلامی

و نقش بی بدیل رهبر معظم انقلاب اسلامی در وحدت جهان اسلام و

رهبری فرهنگی انقلاب اسلامی در مقابله با نظام سلطه

4-دقت در انتخاب پیام های مناسبت تبلیغی برای فضاسازی و تبلیغات

محیطی با محتوای تبیین پیام ها و اهداف قیام حضرت سید الشهدا

(علیه السلام) و نکات اخلاقی و حقوقی مردم در قالب فرمایشات

ائمه طاهرین (علیهم السلام) و نکات اخلاقی و حقوق مردم در قالب

فرمایشات ائمه طاهرین (علیهم السلام)، امام راحل (ره) و رهبر معظم

انقلاب اسلامی در بیلبوردها، کتیبه ها، پوسترها و فضای مجازی همراه

با جذابیت های هنری، نصب تمثال شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس

و وصایای نورانی آنان

5- عنایت ویژه به مسئله انسجام و همبستگی ملی بر مبنای اسلام ناب

محمدی (ص) با محوریت ولی فقیه و تشویق و ترغیب مردم به صبر و

بردباری در برابر مشکلات و سختی ها

6-اجرای برنامه های عزاداری با دقت در ارائه اشعار و متون پرمحتوا و

مستند توسط مداحان اهل بیت (علیهم السلام)

7 -تلاش برای ارتقای کیفی برنامه ها و تاکید بر روضه خوانی بر اساس

مقتل های معتبر

8 -برنامه ریزی و هماهنگی جهت برپایی ایستگاههای صلواتی و جذب

نذورات مردمی و هدایت آنها جهت انجام نذر فرهنگی مانند کتاب و ...

9- برگزاری اجتماعات باشکوه یک روزه هیئات مذهبی در یک یا چند نقطه

در ایام ماه های محرم و صفر با پوشش رسانه ای از مراسم و بهره گیری

از فرصت ها و ظرفیت های نهادهای فرهنگی مردمی

10-توجه جدی به هفته کتاب و کتابخوانی با تاکید بر منویات مقام معظم

رهبری و تقارن دهه دوم محرم الحرام به منظور تعمیق باورهای دینی و

حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی و بیداری اسلامی

11- انجام تمهیدات لازم برای برقراری ایمنی مساجد، حسینیه ها و سایر

اماکن مذهبی با توجه به حضور انبوه شهروندان در مراسم

12 -توجه به اطلاعیه های نیروی انتظامی جهت برپایی مطلوب و بهینه

مراسم عزاداری با رعایت حقوق مردمی

13-مغتنم شمردن حضور کودکان و نوجوانان در برنامه های اصلی مساجد،

هیئات مذهبی و لزوم توجه ویژه به این عزیزان توسط متولیان امر

14- لزوم تعامل و همکاری دستگاههای اجرایی، جهت در اختیار گذاشتن

مکان به هیئات مذهبی به ویژه هیئات شاخص و بزرگ

آتش عقده از مومنین قبل از آشکار شدن

هویت عامل اسید پاشی در اصفهان

با انتشار گزارش های دروغین و جهت دارBBC برخی ازرسانه های

داخلی، به تیترسازی و گزارش پردازی پرداختند و در حالی که

کمترین اطلاعی از هویت و نیت عامل یا عاملان این حوادث منتشر

نشده بود، آتش کینه ها و عقده های خود را به روی مومنین

گشودند.

سرویس جامعه جهان نیوز: اصل ماجرای اسید پاشی از آنجا آغاز شد که

اعلام شد در اصفهان، به چهره زن جوانی اسید پاشیده شده و اندکی بعد

هم اعلام شد این حادثه تکرار شده و این تکرار ادامه یافت! تا آنجا که طی

چند روز، ۴ حادثه اسیدپاشی در شهر آرام و مذهبی اصفهان رقم خورد و

زمینه ای شد برای اما و اگرهای فراوان. از یک سو مردم و خانواده هایی 

که این اخبار را می شنیدند، نگران سلامت خود و فرزندانشان بودند و از 

دیگرسو دائما بر التهاب و تب و تاب ماجرا افزوده و بازار شایعات داغ و 

داغتر می شد. حتی در همان یکی دو روز اول، اخبار دیگری حاکی از

اسید پاشی زنجیره ای در تهران و دیگر شهرستان ها شایع شد!

اما واقعا ماجرای اسیدپاشی چه بود و چرا در کوتاه زمانی با این حجم

وسیع و با این شایعات گسترده در جامعه منتشر شد و آرامش روانی

جامعه را مختل کرد؟! در این هیاهو اصل موضوع، یعنی آسیب دیدن چند

انسان بی گناه، عملا به بوته فراموشی سپرده و موضوع تازه ای پیش

کشیده شد. موضوعی که آشکارا حکایت از یک سناریو داشت! سناریوی

پیوند عاملان حادثه اسیدپاشی با حامیان حجاب و عفاف در جامعه! این

سناریو آنقدر برای بانیان آن مهم و ارزشمند بود که نه تنها سلامت

قربانیان حادثه را فراموش کردند، بلکه حاضر شدند آبروی آن ها را هم 

به بدترین شکل ممکن مخدوش کنند و آن ها را انسان هایی لاابالی و

بی قید نسبت به حجاب و مقدسات نشان دهند!

نقش کلیدی رسانه های خارجی

اولین بار این BBC بود که ۲ کلیدواژه اسیدپاشی و حجاب را در کنار یکدیکر

قرار داد و کوشید این موضوع را به هزار دروغ و نیرنگ در ذهن مخاطب جا

بیندازد که اسیدپاشی کار کسانی است که قرار بود برای حجاب و عفاف،

امر به معروف و نهی از منکر انجام دهند!آن ها به مصاحبه و سخنان قبلی

مسؤولان انصارحزب الله تهران استناد می کردند که گفته بودندقصد داریم

در «تهران» گشت موتورسوار به راه بیندازیم. گشت هایی که حسب گفته

مسؤولانشان، صرفا به بحث تذکر لسانی می پرداختند نه بیشتر. با آن که

همان تذکر لسانی و حرکت گشت های موتورسوار هم هرگز رخ نداد و

مسؤولان انصار صراحتا اعلام کردند از این کار منصرف شده اند. BBC

ترجیح داد چشمش را به این حقیقت آشکار و اعلام شده ببندد و با دروغ

پردازی و داستان سرایی، سناریوی خود را به پیش ببرد. سناریویی که

حتی یک گزاره برای اثبات صحت و درستی آن وجود نداشت، همزمان با

BBC دیگر رسانه های آن سوی مرزها هم موج رسانه ای را دامن زدند و

به سهم خود کوشیدند ایران را ناامن و آشوب زده ترسیم کنند! آن ها که

فراموش کرده بودند چند روز قبل، خبرنگار گاردین در ایران از امنیت عجیب

و آرامش دلنشین کشورمان گزارش داده بود، آن هم در بین کشورهای

همسایه که هر یک به نوعی دستخوش ناامنی و بلوا و آشوب هستند.

عملکرد برخی رسانه های داخلی 

با انتشار گزارش های دروغین و جهت دار BBC، برخی از رسانه های

داخلی، به تیترسازی و گزارش پردازی پرداختند و در حالی که کمترین

اطلاعی از هویت و نیت عامل یا عاملان این حوادث منتشر نشده بود،

آتش کینه ها و عقده های خود را به روی قشر مومن و مسلمان جامعه

گشودند و بی هیچ دلیل و مدرکی، آن ها را متهم کردند که با این رفتارها

قصد دارند به افراد بدحجاب هشدار بدهند! اما این تنها کارکرد آن ها نبود.

آن ها، که هیچگاه مردم و آرامش آن ها برایشان مهم نبوده است،

در تیترهای خود فضای جامعه را چنان ترسیم کردند که گویی سر هر

گذری یک نفر با گالنی اسید ایستاده و منتظر اولین نفر است تا محتوای

آن را تماما به سر و روی او بپاشد! حتی از لزوم آموزش تلویزیونی

راه های برخورد با اسیدپاشی و آسیب دیدگان این حوادث سخن گفتند!

برای نمونه و شاهدی بر آنچه ذکر شد، چند تیتر از انبوه تیترها و مطالب

جهت دار و مغرضانه این رسانه ها در چند روز گذشته ارائه می شود تا

راحت تر بتوان قضاوت کرد که اطلاع رسانی هدف آن هاست یا تخریب

چهره مؤمنین و تشویش اذهان عمومی مردم!

- انزجار عمومی از اسیدپاشی در اصفهان

- مسؤولان دولت، نمایندگان. . . بر پیگیری ماجرای تکان دهنده اسیدپاشی

زنجیره ای اصفهان و معرفی عاملان آن تأکید کردند

- هوای اصفهان اسیدی است، تمام شیشه ها بالا

- اصفهان زیبا، امنیت شهر، زیر سایه اسید و شایعه

- احتمال اسیدپاشی به زنان بدحجاب وجود دارد(!)

- اسیدپاشی چقدر می تواند روی اقتصاد این شهر اثر بگذارد؟

- توصیه هایی برای مواجهه احتمالی با اسیدپاشی(!)

- اسیدپاش ها به بهشت نمی روند

- اسیدپاشی مشکوک!

- دست های پنهان در اسیدپاشی اصفهان

- اسیدپاشی مشکوک در اصفهان

- توهین به قربانیان مظلوم، با حجاب و با اخلاق

این رسانه ها برای تکمیل سناریوی خود و نسبت دادن این رفتار غیر

انسانی به قشر مومن جامعه چاره ای نداشتند جز این که آسیب دیدگان

را بی حجاب! معرفی کنند! اما واقعا چنین بود!؟

آغاز سال هجري قمري

گاه‌شماری هجری قمری، گاه‌شماری براساس چرخش ماه است که توسط

مسلمانان و نیز در بسیاری از کشورهای اسلامی به عنوان سالنمای

مذهبی یا در مواردی سالنمای مدنی استفاده می‌شود. از این سالنمای در

بسیاری از آیین‌های اسلامی، از قبیل روزه، حج، تعیین ماه‌های حرام، و

عزاداری استفاده می‌شود. در زمان خلافت عمر بن خطاب خليفه دوم

مسلمين به توصیه علی بن ابی‌طالب هجرت پيامبر اسلام از مكه به مدينه

مبدأ اين تقويم قرار گرفت و مدون شد. قبل از جهانی شدن گاه شماری

میلادی در بسیاری از کشورهای اسلامی و رسمی شدن گاه شماری

هجری خورشیدی در ایران و افغانستان، سالنمای هجری قمری سالنمای

اصلی سرزمین‌های اسلامی بود و وقایع تاریخی در اکثر قریب به اتفاق

موارد با این گاه شماری ثبت می‌شد. مبدأ گاه شماری هجری قمری مانند

گاه شماری هجری خورشیدی، سال هجرت پیامبر اسلام، محمد، سال ۶۲۲

میلادی از مکه به مدینه می باشد. آغاز هجرت پیامبر اسلام از مکه روز

دوشنبه (۱ ربیع‌الاول/ ۲۴ شهریور سال ۱ هجری) برابر با ۱۳ سپتامبر ۶۲۲

میلادی قدیم (ژولیانی) و ۱۶ سپتامبر ۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) و ورود

پیامبر به مدینه روز ۸ ربیع‌الاول همان سال می‌باشد. سرآغاز گاهشماری

هجری قمری روز جمعه «۱ محرم سال ۱ هجری قمری» (۲۷ تیر سال ۱

هجری شمسی) برابر با ۱۶ ژوئیه ۶۲۲ میلادی قدیم (ژولیانی) و ۱۹ ژوئیه

۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) است.

مادرجگر خوار دیروز!

وهابی هامعتقدند که مادر امت اسلامی،هند جگر خوار است

فرزندجگرخوار امروز!

سال گذشته یکی از تروریست‌های تکفیری به نام «ابو صقار»

جلوی دوربین‌ها، ضمن شکافتن سینه جنازه یکی از سربازان سوریه،

قلب او را بیرون آورده و به دندان کشید. 

 بعد از این رفتار مشمئزکننده بود که در فضای اینترنت و اخبار کشورمان،

از او که به نام «ابوصقار» شناخته می‌شود،

تحت عنوان «فرزند و جانشین هند جگرخوار» نام برده شد.

مرگ هند جگر خوار

در سال 13 ﻫ در روز مرگ ابوقحافه ، هند جگر خوار همسر ابوسفیان و

مادر معاویه بدرکات جحیم شتافت . (1)

هند به ظاهر همسر ابوسفیان و مادر معاویه و عتبه و یزید بود (2) اما از

صاحبان پرچم بود که مردها به او مراجعه می کردند ، و میل زیادی به

غلامان سیاه داشت ، ولی هرگاه بچه سیاهی می زایید او را می کشت .

معاویه را به چهار کس نسبت می دهند : مسافربن ابی عمرو ، عمارة بن

ولید بن مغیرة ، عباس و صباح که این ملعون مغنی عمارة بن ولید و جوانی

خوش سیما بود و کارگری ابوسفیان می نمود . هند با او الفتی خاص

داشت،و لذا علمای انساب عتبة بن ابی سفیان را هم از صباح می دانند.(3)

هنگامی که هند به معاویه بارور شد مایل نبود او را در خانه بزاید.لذا کنار

کوه اجیاد آمد و آنجا وضع حمل کرد و به این دلیل است که حسان

می گوید:

لمن الصبی بجانب البطحاء فی التراب ملقی غیر ذی مهد

(4)

فرزندی که در کنار بیابان مکه بدون گهواره روی زمین رها شده از آن

کیست ؟!!

سوابق سوء خاندان معاویه با اسلام

از این زن و شوهر و فرزندش معاویه و نوه اش یزید ، اذیتها و جسارتها به

پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - و امیر المؤمنین و امام حسن و

امام حسین(علیهم السلام) رسیده که در کتب تاریخ و روایات به تفصیل

ذکر شده است .

از آن جمله در مسیر حرکت کفار قریش به طرف احد برای جنگ با پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم)، با قصد داشت قبر مادر آن حضرت جناب

آمنه بنت وهب - سلام الله علیها – را نبش کند و جسارت کند ، چه اینکه

پدر و مادر عموی هند در بدر کشته شده بودند . ولی کفار قریش مانع

شدند و گفتند : « این رسم می شود و مردگان ما را هم این چنین

می کنند » . هند گفت : باید محمد یا علی یا حمزه را بکشم !

این بود که وحشی را بر این کار گماشت و وعده هایی به او داد .

وحشی گفت : « قادر به کشتن پیامبر و علی نیستم ولی برای حمزه

کمین می کنم » ، با این مقدمه بود که آن بزرگوار را حسب دستور هند

ملعونه به شهادت رساند .

به دستور هند وحشی سینۀ مبارک حضرت حمزه(علیه السلام)را شکافت

و جگر آن بزرگوار را خارج کرد و مانند سگ به دندان گرفت ، ولی جگر مانند

سنگ نقره ای رنگ شد و دندانش کارگر نشد ، و آن را روی زمین انداخت

و از آن روز ملقب به « آکلة الاکباد » شد . بعد خودش با خنجر گوش ، بینی

و ..... حضرت حمزه را برید و به گردن آویخت . با این جنایت ، دل مبارک

پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را آزرد و آن حضرت و امیر المؤمنین

(علیه السلام) و فاطمه زهرا - علیه السلام – و صفیه عمه پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم) و خواهر حمزه و دیگران گریستند . با این

همه جنایت ، پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم – اسلام هند و

همسرش را – که با اکراه مسلمان شده بودند – پذیرفت .

ابن ابی الحدید می گوید : هند با عده ای از زنهای قریش خدمت پیامبر

- صلی الله علیه و آله و سلم - آمدند در حالی که نقاب زده بود و خود

را پوشانده بود به خاطر کارهایی که بر ضد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)

انجام داده بود ، مخصوصاً شهادت جناب حمزه - علیه السلام – و

می ترسید که آن حضرت او را مؤاخذه فرماید .

حضرت عهد و پیمان از آنها گرفت که به خداوند متعال شرک نورزند و

مطالبی دیگر را نیز شرط فرمود مو آنها قبول کردند . هند کلامی گفت که

معلوم شد همسر ابوسفیان است . حضرت فرمودند : آیا تو هندی ؟ گفت :

به و به ظاهر شهادتین را بر زبانش جاری نمود و تقاضای بخشش نمود .

پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - فرمودند : دیگر نباید زنا کنی .

هند گفت : مگر زن حره زنا می کند ؟! پیامبر فرمودند : و نباید بچه ها را

بکشی ! هند گفت : به جان خودم سوگند من بچه ها را بزرگ کردم و شما

آنها را در بدر کشتید .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. تتمة المنتهی : ص 43 . بحار الانوار : ج 18 ص 17

2. تتمة المنتهی : ص 50 . بحار الانوار : ج 20 ص 549 . حمزه سید الشهداء(علیه السلام)

ص 26-28 منتخب التواریخ : ص 51

3. تتمة المنتهی : ص 46-47

4. تتمة المنتهی : ص 47