دوم محرم : ورود امام حسین (ع) به کربلا

بدانکه در روز ورود آن حضرت به کربلا خلاف است واصح اقوال آنست که 

ورود آن جناب به کربلا در روز دوم محرم الحرام سال شصت و یکم هجرت

 بوده و چون به آن زمین رسید پرسید که این زمین چه نام دارد؟ عرض

کردند کربلا می‌نامندش، چون حضرت نام کربلا شنید گفت:

اّلّلهُمَّ اِنّ اَعُوذُبِکَ مِنَ الْکَرْبِ وَالْبَلآءِ

پس فرمود: که این موضوع کرب و بلا و محل محنت و عنا است فرود آئید

که اینجا منزل و محل خیام ما است، و این زمین جای ریختن خون ما است.

و در این مکان واقع خواهد شد قبرهای ما، جدم رسول خدا (صلی الله

علیه و آله و سلم) به اینها پس در آنجا فرود آمدند. و جز نیز با اصحابش در

طرف دیگر نزول کردند و چون روز دیگر شد عمر بن سعد (ملعون) با چهار

هزار مرد سوار به کربلا رسید و در برابر لشکر آن امام مظلوم فرود آمدند.

ابوالفرج نقل کرده: پیش از آنکه ابن زیاد عمر سعد را به کربلا روانه کند او

را ایالت ری داده و والی ری نموده بود چون خبر به ابن زیاد رسید که امام

حسین (علیه السلام) به عراق تشریف آورده پیکی به جانب عمر بن سعد

فرستاد که اولا برو به جنگ حسین و او را بکش و از پس آن به جانب ری

سفر کن. عمر سعد به نزد ابن زیاد آمده گفت ای امیر از این مطلب عفو

نما گفت ترا معفو می‌دارم و ایالت ری از تو باز می‌گیرم عمر سعد مردد

شد مابین جنگ با امام حسین علیه السلام و دست برداشتن از ملک ری

لاجرم گفت مرا یک شب مهلت ده تا در کار خویش تاملی کنم پس شب

را مهلت گرفته و در امر خود فکر نمود، آخرالامر شقاوت بر او غالب گشته

جنگ سیدالشهداء علیه السلام را به تمنای ملک ری اختیار کرد، روز دیگر

به نزد ابن زیاد رفت و قتل امام علیه السلام را بر عهده گرفت پس ابن زیاد

با لشکر عظیم او را به جنگ حضرت امام حسین علیه السلام روانه کرد.

سبط ابن الجوزی نیز فریب به همین مضمون را نقل کرده، پس از آن محمد

بن سیرین نقل کرده که می‌گفت: معجزه‌ای از امیرالمومنین (علیه السلام)

در این باب ظاهر شد، چه آن حضرت گاهی که عمر سعد را در ایام

جوانیش ملاقات می کرد به او فرموده بود: وای بر تو یابن سعد چگونه

خواهی بود در روزی که مردد شوی مابین جنت و نار و تو اختیار جهنم کنی

و بالجمله چون عمر سعد وارد کربلا شد عروه بن قیس احمسی را طلبید و

خواست که او را به رسالت به خدمت حضرت بفرستد و از آن جناب بپرسد

که برای چه به اینجا آمده‌ای و چه اراده داری، چون عروه از کسانی بود که

نامه برای آن حضرت نوشته بود حیا می‌کرد به سوی آن حضرت برود و

چون سخن گوید، گفت مرا معفو دار و این رسالت را به دیگری واگذار، پس

ابن سعد بهر یک از رؤسای لشکر که می گفت باین علت ابا می‌کردند زیرا

که اکثر آنها از کسانی بودند که نامه برای آن جناب نوشته بودند و حضرت

را به عراق طلبیده بودند پس کثیر بن عبدالله که ملعونی شجاع و بی‌باک

و بی‌حیائی فتاک بود برخاست و گفت که من برای این رسالت حاضرم و

اگر خواهی ناگهانی او را بهقتل در آورم عمر سعد گفت این را نمی‌خواهم

ولیکن برو به نزد او و بپرس که برای چه باین دیار آمده. پس آن لعین متوجه

لشکرگاه آن حضرت شد. ابوثمامه صائدی را چون نظر بر آن پلید افتاد به

حضرت عرض کرد که این مرد که به سوی شما می‌آید بدترین اهل زمین و

خونریزترین مردم است این بگفت و به سوی کثیر شتافت و گفت اگر به نزد

حسین علیه السلام خواهی شد شمشیر خود را بگذار و طریق خدمت

حضرت را پیش دار گفت لاوالله هرگز شمشیر خویش را فرو نگذارم همانا

من رسولم اگر گوش فرا دارید ابلاغ رسالت کنم ورنه طریق مراجعت

گیرم. ابوثمامه گفت پس قبضه شمشیر ترا نگه می دارم تا آنکه رسالت

خود را بیان کنی و برگردی گفت به خدا قسم نخواهم گذاشت که دست

بر شمشیرم گذاری گفت به من بگو آنچه داری تا به حضرت عرض کنم و

من نمی‌گذارم که چون تو مرد فاجر و فتاکی با این حال به خدمت آن سرور

روی، پس لختی با هم بد گفتند و آن خبیث به سوی عمر سعد برگشت و

حکایت حال را نقل کرد، عمر قره بن قیس حنظلی را برای رسالت روانه

کرد. چون قره نزدیک شد حضرت با اصحاب خود فرمود که این مرد را

می‌شناسید؟ حبیب من مظاهر عرض کرد بله مردیست از قبیله حنظله و

با ما خویش است و مردی است موسوم به حسن رای و من گمان

نمی‌کردم که او داخل لشکر عمر سعد شود. پس آن مرد آمد به خدمت

آن حضرت و سلام کرد و تبلیغ رسالت خود نمود، حضرت در جواب فرمود

که آمدن من بدینجا برای آنست که اهل دیار شما نامه‌های بسیار به من

نوشتند و به مبالغه بسیار مرا طلبیدند، پس اگر از آمدن من کراهت دارید

برمی‌گردم و می‌‌روم پس حبیب رو کرد به قره و گفت وای بر تو ای قره از

این امام به حق روی می‌گردانی و به سوی ظالمان می‌روی بیا یاری کن

این امام را که به برکت پدران او هدایت یافته‌ای، آن بی‌سعادت گفت پیام

ابن سعد را ببرم و بعد از آن با خود فکر می‌کنم تا ببینم چه صلاح است.

پس برگشت به سوی پسر سعد و جواب امام را نقل کرد، عمر گفت

امیدوارم که خدا مرا از محاربه و مقاتله با او نجات دهد. پس نامه‌ای به

ابن زیاد نوشت و حقیقت حال را در آن درج کرده برای ابن زیاد فرستاد.

حسان بن فائد عبسی گفت که من در نزد پسر زیاد حاضر بودم که این

نامه بدو رسید چون نامه را باز کرد و خواند گفت:

یِرجُوُ النَّجاتَ وَلاتَ حینَ مَناصٍ

الانَ اِذْ عُلّقَتْ مُخالِبُنابِه

یعنی الحال که چنگالهای ما بر حسین بند شده در صدد نجات خود برآمده

و حال آنکه ملجاء و مناصی از برای رهائی او نیست. پس در جواب عمر

نوشت که نامه تو رسید به مضمون آن رسیدم، پس الحال بر حسین عرض

کن که او و جمیع اصحابش برای یزید بیعت کنند تا من هم ببینم رای خود

را در باب او بر چه قرار خواهد گرفت والسلام. پس چون جواب نامه به عمر

رسید آنچه عبیدالله نوشته بود به حضرت عرض نکرد. زیرا که می‌دانست

آن حضرت به بیعت یزید راضی نخواهد شد. ابن زیاد پس از این نامه نامه

دیگری نوشت برای عمر سعد که یابن سعد حایل شو میا حسین و اصحاب

او و میان آب فرات و کار را برایشان تنگ کن و مگذار که یک قطره آب

بچشند چنانکه حائل شدند میان عثمان بنعفان تقی زکی و آب در روزی که

او را محصور کردند. پس چون این نامه به پسر سعد رسید همان وقت

عمر بن حجاج را با پانصد سوار بر شریعه موکل گردانید و آن حضرت را از

آب منع کردند، و این واقعه سه روز قبل از شهادت آن حضرت واقع شد

و از آن روزی که عمر سعد به کربلا رسید پیوسته ابن زیاد لشکر برای او

روانه می‌کرد، تا آنکه به روایت سید تا ششم محرم بیست هزار سوار نزد

آن ملعون جمع شد. و موافق بعضی از روایات پیوسته لشکر آمد تا به

تدریج سی هزار سوار نزد عمر جمع شد، و ابن زیاد برای پسر سعد نوشت

که عذری از برای تو نگذاشتم در باب لشکر باید مردانه باشی و آنچه واقع

می‌شود در هر صبح و شام مرا خبر دهی.

پس چون حضرت آمدن لشکر را برای مقاتله با او دید به سوی ابن سعد

پیامی فرستاد که من با تو مطلبی دارم و می‌خواهم ترا ببینم، پس

شبانگاه یکدیگر را ملاقات نموده و گفتگوی بسیار با هم نمودند پس عمر

به سوی لشکر خویش برگشت و نامه به عبیدالله بن زیاد نوشت که ای

امیر خداوند آتش برافروخته نزاع ما را با حسین خاموش کرد و امر امت

را اصلاح فرمود، اینک حسین (علیه السلام) با من عهد کرده که برگردد به

سوی مکانی که آمده یا برود در یکی از سرحدات منزل کند و حکم او مثل

یکی از سایر مسلمانان باشد در خیر و شر یا آنکه برود در نزد امیر یزید

دست خود را در دست او نهد تا او هر چه خواهد بکند. و البته در این مطلب

رضایت تو و صلاحیت امت است.

مؤلف گوید: اهل سیر و تواریخ از عقبه بن سمعان غلام رباب زوجه امام

حسین (علیه السلام) نقل کرده‌اند که گفت من با امام حسین

(علیه السلام) بودم از مدینه تا مکه و از مکه تا عراق واز او مفارقت نکردم

تا وقتی که به درجه شهادت رسید، و هر فرمایشی که در هر جا فرمود

اگرچه یک کلمه باشد خواه در مدینه یا در مکه یا در عراق یا روز شهادتش

تمام را حاضر بودم و شنیدم این کلمه را که مردم می‌گویند آن حضرت

فرمود دست خود را در دست یزید بن معاویه گذارد، نفرمود.

فقیر گوید: پس ظاهر آنست که این کلمه را عمر سعد از پیش خود در نامه

درج کرده تا شاید اصلاح شود و کار به مقاتله نرسد چه آنکه عمر سعد از

ابتداء جنگ با آن حضرت

را کراهت داشت و مایل نبود.

و بالجمله چون نامه به عبیدالله رسید و خواند گفت این نامه شخص ناصح

مهربانی است با قوم خود و باید قبول کرد. شمر ملعون برخاست و گفت

ای امیر آیا این مطلب را از حسین قبول می‌کنی؟ به خدا سوگند که اگر او

خود را به دست تو ندهد و در پی کار خود رود، امر او قوت خواهد گرفت و

ترا ضعف فرو خواهد گرفت اگر خلاف کند دفع او را دیگر نتوانی کرد، لکن

الحال به جنگ تو گرفتار است و آنچه رایت در باب او قرار گیرد از پیش

می‌رود. پس امر کن که در مقام اطاعت و حکم تو برآید پس آنچه خواهی

از عقوبت یا عفو در این باب به عمر بن سعد با تو آن را روانه می کنم و باید

ابن سعد آن را بر حسین و اصحابش عرض نماید اگر قبول اطاعت من

نمودند، ایشان را سالماً به نزد من بفرستد و اگر نه با ایشان کارزار کند و

اگر پسر سعد از کارزار با حسین اباء نماید تو امیر لشکر می‌باش و گردن

عمر را بزن و سرش را برای من روانه کن.

پس نامه نوشته به این مضمون:

ای پسر سعد من ترا نفرستادم که با حسین رفق و مدارا کنی و در جنگ با

او مسامحه و مماطله نمائی و نگفتمسلامت و بقای او را متمنی و مترجی

باشی و نخواستم گناه او را عذرخواه گردی و ازبرای او به نزد من شفاعت

کنی، نگران باش اگر حسین و اصحاب او در مقام اطاعت و انقیاد حکم من

می‌باشند پس ایشان را به سلامت برای من روانه نما؛ و اگر اباء وامتناع

نمایند با لشکر خود ایشان را احاطه کن و با ایشان مقاتلت نما تا کشته

شوند و آنها را مثله کن همانا ایشان مستحق این امر می‌باشند و چون

حسین کشته شد سینه و پشت او را پایمال ستوران کن چه او سرکش و

ستمکار است و من دانسته‌ام که سم ستوران مردگان را زیان نکند چون

بر زبان رفته است که اگر او را کشم اسب بر کشته او برانم این حکم باید

انفاذ شود. پس اگر به تمام آنچه امرت کنم اقدام نمودی جزای شنونده و

پذیرنده به تو می‌دهم و اگر نه از عطا محرومی و از امارات لشکر معزول

و شمر بر آنها امیر است و منصوب والسلام. آن نامه را به شمر داد و به

کربلا روانه نمود.

برگرفته از کتاب منتهی الامال، تألیف حاج شیخ عباس قمی

درباره فلسفه گریه و اشک برای ائمه معصومین(علیهم السلام)بویژه برای

امام حسین(علیه السلام) و یارانش در واقعه کربلا، دلایل و مطالب زیادی

نقل و منتشر شده اما بیانات رهبر معظم انقلاب دراین باره،بسیار روشنگر،

روان و گویاست.

ایشان در سخنانی در این باره به سوال"چرا ماتم و اشک؟"پاسخروشنی

داده اند و "جنبه نمادین و حقیقی عزاداری" برای حضرت اباعبدالله(ع) را

تشریح کرده اند.

رهبر انقلاب این سخنان را به مناسبت سالروز قیام نوزدهم دی‌ماه‏ در

سال ۸۶ و در دیدار اقشار مختلف مردم قم بیان کرده اند:

"میگویند چرا ماتم و گریه و اشک را در بین مردم رواج میدهید؟ 

این ماتم و اشک براى ماتم و اشک نیست، براى ارزشهاست.

آنچه پشت سر این عزاداریها،بر سر و سینه زدنها، اشک ریختنها وجود دارد،

عزیزترین چیزهائى است که در گنجینه‏ ى بشریت ممکن است وجود داشته

باشد؛او همان ارزشهاى معنوىِ الهى است. اینها را میخواهند نگه دارند که

حسین‏ بن ‏على(علیه السلام) مظهر این ارزشها بود. یادِ آنهاست؛

زنده نگه داشتن آنهاست.

و ملت اسلام اگر نام حسین را و یاد حسین را زنده نگه بدارد و آن را الگو

قرار بدهد براى خود، از همه‏ ى موانع و مشکلات عبور خواهد کرد. لذاست

که ما در انقلاب اسلامى، در نظام جمهورى اسلامى از صدر تا ذیل، همه -

مردم، مسئولین، بزرگان، شخص امام بزرگوار ما - بر روى مسئله‏ ى امام

حسین(علیه السلام) و مسئله‏ ى عاشورا و همین عزاداریهاى مردمى،

تکیه کردند و جا دارد. این عزاداریها جنبه‏ ى نمادین دارد، جنبه‏ى حقیقى

هم دارد؛ دلها را نزدیک میکند، معارف را روشن میکند."

رهبر معظم انقلاب در بخش دیگری از سخنان خود بار دیگر بر موضوع

"بصیرت" تاکید و خاطرنشان می کند: جنبه‏ ى عاطفى آن(عزاداری ها)

هم تأثیرگذارِ بر روى عواطف و احساسات همه‏ ى مردم است. جنبه ‏ى

عمقى و معنوى آن، صاحبان فکر و بصیرت را آگاه میکند؛ روشن میکند.

بنده بارها در طول این سالها این جمله‏ ى امیرالمؤمنین (علیه‏الصّلاة

والسّلام) را عرض کرده ‏ام که فرمود: «ألا لا یحمل هذا العلم إلّا أهل

البصر والصّبر»؛ این پرچم - پرچم انسانیت، اسلام، توحید - را آن کسانى

که داراى این دو خصوصیتند، میتوانند بر دست بگیرند و بلند نگه دارند؛

«البصر والصّبر»؛ بصیرت و استقامت. امام حسین (علیه‏السّلام) مظهر

بصیرت و استقامت است." 

پیامبراکرم (ص) در خصوص اینکه آتش عشق حسینی هرگز خاموش

نمی‌شود، می‌فرمایند: برای شهادت حسین (علیه السلام)، حرارت و

گرمایی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.

 

 

امام علی (ع) فرموده‌اند: خداوند برای ما، شیعیان و پیروانی برگزیده است

 

که ما را یاری می‌کنند، با خوشحالی ما خوشحال می‌شوند و در اندوه غم

 

 

ما، محزون می‌گردند.

 

 

امام سجاد (ع) فرمودند: هر مؤمنی که چشمانش برای کشته شدن

 

حسین بن علی (علیه السلام) و همراهانش اشک‌بار شود و اشک بر

 

صورتش جاری گردد، خداوند او را در غرفه‌های بهشتی جای می‌دهد.

 

 

امام رضا (ع) فرموده‌اند: هر گاه ماه محرم فرا می‌رسید،

 

پدرم (موسی بن جعفر علیه السلام) دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و

 

افسردگی بر او غلبه می‌یافت تا آن که 10 روز از محرم می‌گذشت،

 

روز دهم محرم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.

اين خون سيدالشهدا(ع) است كه خونهاى همه ملتهاى اسلامى

را به جوش مى‏ آورد .

محرم ماهى است كه عدالت در مقابل ظلم و حق در مقابل باطل قيام كرده،

و به ‏اثبات رسانده است كه در طول تاريخ ،

هميشه حق بر باطل پيروز شده است .

پروردگارا! این ماه محرم و ایام عزاداری 

را برای ما میدان پیشرفتی در معارف و عمل اسلامی قرار بده. 20/4/70

تأکید بر سبک زندگی حسینی ؛

ستاد ساماندهی شئون فرهنگی در مناسبت های مذهبی به مناسبت

محرم الحرام 1435 هجری قمری (1392 هجری شمسی) بیانیه ای را به

شرح ذیل صادر کرد:

بار دیگر عطر دل انگیز محرم در فضای زمان و مکان پیچید و خاطره جانبازی

و رشادت سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران باوفایش را

در یادها زنده کرد. محرم آمد و پیام عدالت خواهی و ظلم ستیزی و ولایت

محوری را در گوش جان ها طنینی دوباره افکند. سالگرد قیام اباعبدالله (ع)

این بار علاوه بر یادآوری خاطره شهادت فرزند رسول خدا (ص) با

حادثه هایی همراه گشته که دل شیعیان و مسلمانان جهان را به درد آورده

است.

آری مراسم پرشکوه محرم و عزاداری سید الشهدا امسال در حالی اقامه

می شود که امت اسلام شاهد بروز فتنه های ویرانگری در کشورهای

اسلامی است نتایج انقلاب مردم مسلمان را به تاراج می برند، در سوریه

شاهد بروز جنگ و خونریزی هستیم و هر روز از اخبار قتل عام و انفجارات

خونین در عراق و پاکستان و افغانستان باخبر می شویم.

و از طرف دیگر نیز با فعالیت های تبلیغی منفی و اختلاف انگیز دشمنان

اسلام و در رسانه ها و فضاهای مجازی روبرو هستیم، آری دنیای اسلام

امروز بیش از هر زمان دیگری تشنه بصیرت، وحدت و همدلی است لذا

شایسته است شیعیان جهان به ویژه هموطنان عزیز، با بصیرتی افزون تر

مراسم ماه محرم و صفر امسال را با شکوهی هر چه تمام تر برگزار نموده

تا ضمن ابراز انزجار از این فعالیت های موهن همواره با حفظ وحدت کلمه،

غیرت اسلامی و شیعی خود را به رخ جهانیان بکشند.

ستاد ساماندهی شئون فرهنگی در مناسبت های مذهبی با تسلیت

فرارسیدن ایام سوگواری و عزاداری حضرت سید الشهدا و یاران باوفایش،

ضمن تشویق مومنین به برگزاری هر چه باشکوهتر مراسم عزاداری در

ایام محرم و صفر توجه هموطنان عزیز و هیئات مذهبی و برگزار کنندگان

هر گونه مراسم عزاداری را به رعایت نکات زیر جلب می نماید:

1- برگزاری مراسم عزاداری هیئات مذهبی با محوریت مسجد، برنامه های

قرآنی و وعظ و خطابه با بهره مندی از مبلغین با تاکید بر موضوع سبک

زندگی حسینی، خداباوری و ایمان، آزادگی و عزت، شجاعت و حماسه،

قیام حسینی

2- توجه جدی به ادعیه و زیارات، مناجات ماثوره از ائمه طاهرین

(علیهم السلام) در برنامه های اصلی و برگزاری نماز جماعت اول وقت

و توجه ویژه به برگزاری نماز جماعت ظهر عاشورا

3-توجه مبلغین و سخنوران محافل حسینی به محوریت انقلاب اسلامی

و نقش بی بدیل رهبر معظم انقلاب اسلامی در وحدت جهان اسلام و

رهبری فرهنگی انقلاب اسلامی در مقابله با نظام سلطه

4-دقت در انتخاب پیام های مناسبت تبلیغی برای فضاسازی و تبلیغات

محیطی با محتوای تبیین پیام ها و اهداف قیام حضرت سید الشهدا

(علیه السلام) و نکات اخلاقی و حقوقی مردم در قالب فرمایشات

ائمه طاهرین (علیهم السلام) و نکات اخلاقی و حقوق مردم در قالب

فرمایشات ائمه طاهرین (علیهم السلام)، امام راحل (ره) و رهبر معظم

انقلاب اسلامی در بیلبوردها، کتیبه ها، پوسترها و فضای مجازی همراه

با جذابیت های هنری، نصب تمثال شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس

و وصایای نورانی آنان

5- عنایت ویژه به مسئله انسجام و همبستگی ملی بر مبنای اسلام ناب

محمدی (ص) با محوریت ولی فقیه و تشویق و ترغیب مردم به صبر و

بردباری در برابر مشکلات و سختی ها

6-اجرای برنامه های عزاداری با دقت در ارائه اشعار و متون پرمحتوا و

مستند توسط مداحان اهل بیت (علیهم السلام)

7 -تلاش برای ارتقای کیفی برنامه ها و تاکید بر روضه خوانی بر اساس

مقتل های معتبر

8 -برنامه ریزی و هماهنگی جهت برپایی ایستگاههای صلواتی و جذب

نذورات مردمی و هدایت آنها جهت انجام نذر فرهنگی مانند کتاب و ...

9- برگزاری اجتماعات باشکوه یک روزه هیئات مذهبی در یک یا چند نقطه

در ایام ماه های محرم و صفر با پوشش رسانه ای از مراسم و بهره گیری

از فرصت ها و ظرفیت های نهادهای فرهنگی مردمی

10-توجه جدی به هفته کتاب و کتابخوانی با تاکید بر منویات مقام معظم

رهبری و تقارن دهه دوم محرم الحرام به منظور تعمیق باورهای دینی و

حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی و بیداری اسلامی

11- انجام تمهیدات لازم برای برقراری ایمنی مساجد، حسینیه ها و سایر

اماکن مذهبی با توجه به حضور انبوه شهروندان در مراسم

12 -توجه به اطلاعیه های نیروی انتظامی جهت برپایی مطلوب و بهینه

مراسم عزاداری با رعایت حقوق مردمی

13-مغتنم شمردن حضور کودکان و نوجوانان در برنامه های اصلی مساجد،

هیئات مذهبی و لزوم توجه ویژه به این عزیزان توسط متولیان امر

14- لزوم تعامل و همکاری دستگاههای اجرایی، جهت در اختیار گذاشتن

مکان به هیئات مذهبی به ویژه هیئات شاخص و بزرگ

آغاز سال هجري قمري

گاه‌شماری هجری قمری، گاه‌شماری براساس چرخش ماه است که توسط

مسلمانان و نیز در بسیاری از کشورهای اسلامی به عنوان سالنمای

مذهبی یا در مواردی سالنمای مدنی استفاده می‌شود. از این سالنمای در

بسیاری از آیین‌های اسلامی، از قبیل روزه، حج، تعیین ماه‌های حرام، و

عزاداری استفاده می‌شود. در زمان خلافت عمر بن خطاب خليفه دوم

مسلمين به توصیه علی بن ابی‌طالب هجرت پيامبر اسلام از مكه به مدينه

مبدأ اين تقويم قرار گرفت و مدون شد. قبل از جهانی شدن گاه شماری

میلادی در بسیاری از کشورهای اسلامی و رسمی شدن گاه شماری

هجری خورشیدی در ایران و افغانستان، سالنمای هجری قمری سالنمای

اصلی سرزمین‌های اسلامی بود و وقایع تاریخی در اکثر قریب به اتفاق

موارد با این گاه شماری ثبت می‌شد. مبدأ گاه شماری هجری قمری مانند

گاه شماری هجری خورشیدی، سال هجرت پیامبر اسلام، محمد، سال ۶۲۲

میلادی از مکه به مدینه می باشد. آغاز هجرت پیامبر اسلام از مکه روز

دوشنبه (۱ ربیع‌الاول/ ۲۴ شهریور سال ۱ هجری) برابر با ۱۳ سپتامبر ۶۲۲

میلادی قدیم (ژولیانی) و ۱۶ سپتامبر ۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) و ورود

پیامبر به مدینه روز ۸ ربیع‌الاول همان سال می‌باشد. سرآغاز گاهشماری

هجری قمری روز جمعه «۱ محرم سال ۱ هجری قمری» (۲۷ تیر سال ۱

هجری شمسی) برابر با ۱۶ ژوئیه ۶۲۲ میلادی قدیم (ژولیانی) و ۱۹ ژوئیه

۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) است.

به مناسبت اعتراض و افشاگری حضرت امام خمینی (ره) در 4 آبان سال

1343 علیه پذیرش ننگین کاپیتولاسیون توسط رژیم وابسته و دیکتاتور

محمدرضا پهلوی

مطابق این قانون، اگر مأمور سیاسی یک کشور در کشور دیگر حضور یابد،

از مصونیت سیاسی و قضایی برخوردار است و محل اقامتش نیز مورد

حفاظت و حراست قرار می گیرد و حتی اگر مرتکب جرمی شود،

نمی توان او را بازداشت کرد...

واژه کاپیتولاسیون درمفهوم عامه حقوقی به معنای نظام قضاوت کنسولی

کنسولی و برخی از امتیازات و تضمینات و مصونیت های قضایی است وبه

قراردادهایی اطلاق می شود که بر اساس آن اتباع یک دولت در قلمرو

دولت دیگر مشمول قوانین کشور خود می شوند و قوانین مذکور توسط

کنسول آن دولت در محل اجرا می شود. به موجب توافق نامه بین المللی

وین، اگر مأمور سیاسی یک کشور در کشور دیگر حضور یابد، از مصونیت

سیاسی و قضایی برخوردار است و محل اقامتش نیز مورد حفاظت و

حراست قرار می گیرد و حتی اگر مرتکب جرمی شود، نمی توان او را

بازداشت کرد.

مادرجگر خوار دیروز!

وهابی هامعتقدند که مادر امت اسلامی،هند جگر خوار است

فرزندجگرخوار امروز!

سال گذشته یکی از تروریست‌های تکفیری به نام «ابو صقار»

جلوی دوربین‌ها، ضمن شکافتن سینه جنازه یکی از سربازان سوریه،

قلب او را بیرون آورده و به دندان کشید. 

 بعد از این رفتار مشمئزکننده بود که در فضای اینترنت و اخبار کشورمان،

از او که به نام «ابوصقار» شناخته می‌شود،

تحت عنوان «فرزند و جانشین هند جگرخوار» نام برده شد.

مرگ هند جگر خوار

در سال 13 ﻫ در روز مرگ ابوقحافه ، هند جگر خوار همسر ابوسفیان و

مادر معاویه بدرکات جحیم شتافت . (1)

هند به ظاهر همسر ابوسفیان و مادر معاویه و عتبه و یزید بود (2) اما از

صاحبان پرچم بود که مردها به او مراجعه می کردند ، و میل زیادی به

غلامان سیاه داشت ، ولی هرگاه بچه سیاهی می زایید او را می کشت .

معاویه را به چهار کس نسبت می دهند : مسافربن ابی عمرو ، عمارة بن

ولید بن مغیرة ، عباس و صباح که این ملعون مغنی عمارة بن ولید و جوانی

خوش سیما بود و کارگری ابوسفیان می نمود . هند با او الفتی خاص

داشت،و لذا علمای انساب عتبة بن ابی سفیان را هم از صباح می دانند.(3)

هنگامی که هند به معاویه بارور شد مایل نبود او را در خانه بزاید.لذا کنار

کوه اجیاد آمد و آنجا وضع حمل کرد و به این دلیل است که حسان

می گوید:

لمن الصبی بجانب البطحاء فی التراب ملقی غیر ذی مهد

(4)

فرزندی که در کنار بیابان مکه بدون گهواره روی زمین رها شده از آن

کیست ؟!!

سوابق سوء خاندان معاویه با اسلام

از این زن و شوهر و فرزندش معاویه و نوه اش یزید ، اذیتها و جسارتها به

پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - و امیر المؤمنین و امام حسن و

امام حسین(علیهم السلام) رسیده که در کتب تاریخ و روایات به تفصیل

ذکر شده است .

از آن جمله در مسیر حرکت کفار قریش به طرف احد برای جنگ با پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم)، با قصد داشت قبر مادر آن حضرت جناب

آمنه بنت وهب - سلام الله علیها – را نبش کند و جسارت کند ، چه اینکه

پدر و مادر عموی هند در بدر کشته شده بودند . ولی کفار قریش مانع

شدند و گفتند : « این رسم می شود و مردگان ما را هم این چنین

می کنند » . هند گفت : باید محمد یا علی یا حمزه را بکشم !

این بود که وحشی را بر این کار گماشت و وعده هایی به او داد .

وحشی گفت : « قادر به کشتن پیامبر و علی نیستم ولی برای حمزه

کمین می کنم » ، با این مقدمه بود که آن بزرگوار را حسب دستور هند

ملعونه به شهادت رساند .

به دستور هند وحشی سینۀ مبارک حضرت حمزه(علیه السلام)را شکافت

و جگر آن بزرگوار را خارج کرد و مانند سگ به دندان گرفت ، ولی جگر مانند

سنگ نقره ای رنگ شد و دندانش کارگر نشد ، و آن را روی زمین انداخت

و از آن روز ملقب به « آکلة الاکباد » شد . بعد خودش با خنجر گوش ، بینی

و ..... حضرت حمزه را برید و به گردن آویخت . با این جنایت ، دل مبارک

پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را آزرد و آن حضرت و امیر المؤمنین

(علیه السلام) و فاطمه زهرا - علیه السلام – و صفیه عمه پیامبر

(صلی الله علیه و آله و سلم) و خواهر حمزه و دیگران گریستند . با این

همه جنایت ، پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم – اسلام هند و

همسرش را – که با اکراه مسلمان شده بودند – پذیرفت .

ابن ابی الحدید می گوید : هند با عده ای از زنهای قریش خدمت پیامبر

- صلی الله علیه و آله و سلم - آمدند در حالی که نقاب زده بود و خود

را پوشانده بود به خاطر کارهایی که بر ضد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)

انجام داده بود ، مخصوصاً شهادت جناب حمزه - علیه السلام – و

می ترسید که آن حضرت او را مؤاخذه فرماید .

حضرت عهد و پیمان از آنها گرفت که به خداوند متعال شرک نورزند و

مطالبی دیگر را نیز شرط فرمود مو آنها قبول کردند . هند کلامی گفت که

معلوم شد همسر ابوسفیان است . حضرت فرمودند : آیا تو هندی ؟ گفت :

به و به ظاهر شهادتین را بر زبانش جاری نمود و تقاضای بخشش نمود .

پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - فرمودند : دیگر نباید زنا کنی .

هند گفت : مگر زن حره زنا می کند ؟! پیامبر فرمودند : و نباید بچه ها را

بکشی ! هند گفت : به جان خودم سوگند من بچه ها را بزرگ کردم و شما

آنها را در بدر کشتید .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. تتمة المنتهی : ص 43 . بحار الانوار : ج 18 ص 17

2. تتمة المنتهی : ص 50 . بحار الانوار : ج 20 ص 549 . حمزه سید الشهداء(علیه السلام)

ص 26-28 منتخب التواریخ : ص 51

3. تتمة المنتهی : ص 46-47

4. تتمة المنتهی : ص 47

آتش عقده از مومنین قبل از آشکار شدن

هویت عامل اسید پاشی در اصفهان

با انتشار گزارش های دروغین و جهت دارBBC برخی ازرسانه های

داخلی، به تیترسازی و گزارش پردازی پرداختند و در حالی که

کمترین اطلاعی از هویت و نیت عامل یا عاملان این حوادث منتشر

نشده بود، آتش کینه ها و عقده های خود را به روی مومنین

گشودند.

سرویس جامعه جهان نیوز: اصل ماجرای اسید پاشی از آنجا آغاز شد که

اعلام شد در اصفهان، به چهره زن جوانی اسید پاشیده شده و اندکی بعد

هم اعلام شد این حادثه تکرار شده و این تکرار ادامه یافت! تا آنجا که طی

چند روز، ۴ حادثه اسیدپاشی در شهر آرام و مذهبی اصفهان رقم خورد و

زمینه ای شد برای اما و اگرهای فراوان. از یک سو مردم و خانواده هایی 

که این اخبار را می شنیدند، نگران سلامت خود و فرزندانشان بودند و از 

دیگرسو دائما بر التهاب و تب و تاب ماجرا افزوده و بازار شایعات داغ و 

داغتر می شد. حتی در همان یکی دو روز اول، اخبار دیگری حاکی از

اسید پاشی زنجیره ای در تهران و دیگر شهرستان ها شایع شد!

اما واقعا ماجرای اسیدپاشی چه بود و چرا در کوتاه زمانی با این حجم

وسیع و با این شایعات گسترده در جامعه منتشر شد و آرامش روانی

جامعه را مختل کرد؟! در این هیاهو اصل موضوع، یعنی آسیب دیدن چند

انسان بی گناه، عملا به بوته فراموشی سپرده و موضوع تازه ای پیش

کشیده شد. موضوعی که آشکارا حکایت از یک سناریو داشت! سناریوی

پیوند عاملان حادثه اسیدپاشی با حامیان حجاب و عفاف در جامعه! این

سناریو آنقدر برای بانیان آن مهم و ارزشمند بود که نه تنها سلامت

قربانیان حادثه را فراموش کردند، بلکه حاضر شدند آبروی آن ها را هم 

به بدترین شکل ممکن مخدوش کنند و آن ها را انسان هایی لاابالی و

بی قید نسبت به حجاب و مقدسات نشان دهند!

نقش کلیدی رسانه های خارجی

اولین بار این BBC بود که ۲ کلیدواژه اسیدپاشی و حجاب را در کنار یکدیکر

قرار داد و کوشید این موضوع را به هزار دروغ و نیرنگ در ذهن مخاطب جا

بیندازد که اسیدپاشی کار کسانی است که قرار بود برای حجاب و عفاف،

امر به معروف و نهی از منکر انجام دهند!آن ها به مصاحبه و سخنان قبلی

مسؤولان انصارحزب الله تهران استناد می کردند که گفته بودندقصد داریم

در «تهران» گشت موتورسوار به راه بیندازیم. گشت هایی که حسب گفته

مسؤولانشان، صرفا به بحث تذکر لسانی می پرداختند نه بیشتر. با آن که

همان تذکر لسانی و حرکت گشت های موتورسوار هم هرگز رخ نداد و

مسؤولان انصار صراحتا اعلام کردند از این کار منصرف شده اند. BBC

ترجیح داد چشمش را به این حقیقت آشکار و اعلام شده ببندد و با دروغ

پردازی و داستان سرایی، سناریوی خود را به پیش ببرد. سناریویی که

حتی یک گزاره برای اثبات صحت و درستی آن وجود نداشت، همزمان با

BBC دیگر رسانه های آن سوی مرزها هم موج رسانه ای را دامن زدند و

به سهم خود کوشیدند ایران را ناامن و آشوب زده ترسیم کنند! آن ها که

فراموش کرده بودند چند روز قبل، خبرنگار گاردین در ایران از امنیت عجیب

و آرامش دلنشین کشورمان گزارش داده بود، آن هم در بین کشورهای

همسایه که هر یک به نوعی دستخوش ناامنی و بلوا و آشوب هستند.

عملکرد برخی رسانه های داخلی 

با انتشار گزارش های دروغین و جهت دار BBC، برخی از رسانه های

داخلی، به تیترسازی و گزارش پردازی پرداختند و در حالی که کمترین

اطلاعی از هویت و نیت عامل یا عاملان این حوادث منتشر نشده بود،

آتش کینه ها و عقده های خود را به روی قشر مومن و مسلمان جامعه

گشودند و بی هیچ دلیل و مدرکی، آن ها را متهم کردند که با این رفتارها

قصد دارند به افراد بدحجاب هشدار بدهند! اما این تنها کارکرد آن ها نبود.

آن ها، که هیچگاه مردم و آرامش آن ها برایشان مهم نبوده است،

در تیترهای خود فضای جامعه را چنان ترسیم کردند که گویی سر هر

گذری یک نفر با گالنی اسید ایستاده و منتظر اولین نفر است تا محتوای

آن را تماما به سر و روی او بپاشد! حتی از لزوم آموزش تلویزیونی

راه های برخورد با اسیدپاشی و آسیب دیدگان این حوادث سخن گفتند!

برای نمونه و شاهدی بر آنچه ذکر شد، چند تیتر از انبوه تیترها و مطالب

جهت دار و مغرضانه این رسانه ها در چند روز گذشته ارائه می شود تا

راحت تر بتوان قضاوت کرد که اطلاع رسانی هدف آن هاست یا تخریب

چهره مؤمنین و تشویش اذهان عمومی مردم!

- انزجار عمومی از اسیدپاشی در اصفهان

- مسؤولان دولت، نمایندگان. . . بر پیگیری ماجرای تکان دهنده اسیدپاشی

زنجیره ای اصفهان و معرفی عاملان آن تأکید کردند

- هوای اصفهان اسیدی است، تمام شیشه ها بالا

- اصفهان زیبا، امنیت شهر، زیر سایه اسید و شایعه

- احتمال اسیدپاشی به زنان بدحجاب وجود دارد(!)

- اسیدپاشی چقدر می تواند روی اقتصاد این شهر اثر بگذارد؟

- توصیه هایی برای مواجهه احتمالی با اسیدپاشی(!)

- اسیدپاش ها به بهشت نمی روند

- اسیدپاشی مشکوک!

- دست های پنهان در اسیدپاشی اصفهان

- اسیدپاشی مشکوک در اصفهان

- توهین به قربانیان مظلوم، با حجاب و با اخلاق

این رسانه ها برای تکمیل سناریوی خود و نسبت دادن این رفتار غیر

انسانی به قشر مومن جامعه چاره ای نداشتند جز این که آسیب دیدگان

را بی حجاب! معرفی کنند! اما واقعا چنین بود!؟

داعش خلبان اردنی را با شقاوت سوزاندند، دنیا محکوم کرد، ولی کسی

از خلبان ایرانی اسیر شده ای که به دستور صدام، زنده زنده، با دو جیپ،

آنقدر از دو طرف کشیده شد تا دو نیم شد و قطعات پیکر مطهرش، برای

سالها نیمی در نینوا و نیمی در موصل مدفون بود، یادی نکرد.

او مردی بود که به صدام ثابت کرده بود نیروی هوایی ایران هیچ رقیبی

ندارد.